சுயமரியாதை இயக்கக் கொள்கைகளின் எதிரொலி வெளிநாடுகளிலும் பிரதிபலித்தது. இங்கிலாந்தில் ஆர்.பி.ஏ. (ரேஷனலிஸ்ட் பிரஸ் அசோசியேசன்) என்னும் அமைப்பு. பகுத்தறிவு வெளியீட்டுக் கழகம் – லிட்டரரி கைய்ட் (அறிவு விளக்கம்) என்னும் திங்களிதழை நடத்தி வந்தது. 1931ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் அவ்விதழில் இந்தியாவில் அறிவு இயக்கம் என்னும் கட்டுரை வெளியாயிற்று. அக்கட்டுரைப் பற்றிய விடுதலைப் பதிவு
வரும் அறிவு இயக்கப் பிரசுரங்கள் பல என்பதும் அதுவே இந்தக் காலத்திய முக்கியமான காரியமாய் எங்கும் கருதப்படுகின்றது என்பதும் யாவருமறிந்த விஷயங்களாகும். அவற்றுள் ருஷியாவிலும், சைனாவிலும், ஜெர்மனியிலும், துருக்கியிலும், அமெரிக்காவிலும் இங்கிலாந்திலும் நடப்பவைகள் மிகவும் தீவிரமாகவும். வேகமாகவும் நடைபெறுபவைகளாகும்.
நிற்க, இவ்வியக்கங்கள் முழுவதும் மிகுதியும் மனித சமூகத்தின் அறிவு வளர்ச்சியிலும் சமரசத்திலுமே கவலை வைத்து நடத்தப்பட்டு வருகின்றவைகளாகும் என்பதில் யாருக்கும் ஆட்சேபணை இல்லை. இதில்கலந்து முக்கிய பங்கெடுத்து வேலை செய்து வருபவர்களும் பெரிதும் உலகினோரால் வீரர்கள் என்றும், அறிவாளிகள் என்றும், உண்மையாளர்கள் என்றும் மதிக்கக்கப்படக் கூடியவர்களாகவே இருந்து வருவதும் யாவரும் அறிந்த விஷயமாகும்.
ஆகவே இவ்வறிஞர்களான பெரியோர்கள் மக்களுக்கு அறிவையும், சமத்துவ உணர்ச்சியையும் ஊட்டுவதற்காக முயற்சி செய்து வரப்படும் பிரச்சாரங்கள் பெரிதும் மனித சமூகத்தின் எல்லாவிதக் கெட்ட காரியங்களுக்கும் ஆதாரமாய் முதலில் மதமும், மதத்தலைவர்கள் உபதேசமும், பிறகு கடவுளும் காரணமாய் ஏற்பட்டுவிட்டதாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு அவைகளைப் பற்றி மக்கள் அபிப்பிராயங்களை அடியோடு தலைக்கிழாய் மற்றுவதையே லட்சியமாய்க் கொள்ள வேண்டியதாகி அந்தப்படி பிரச்சாரம் செய்து கொண்டு வருகிறார்கள். சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமானால், கடவுள் என்பதான ஒரு பொருள் எவ்வித திணை – பால் உடையதாக இல்லை என்கின்ற தத்துவத்தை அடிப்படையாக வைத்து அதன் அவசியத்தையும் மறுத்து காலத்திற்கும் இடத்திற்கும் தகுந்தபடி பிரச்சாரம் செய்து வருகின்றார்கள். இந்த உணர்ச்சியானது பொதுவாகவே அறிஞர்களாய் இருப்பவர்களுக்கு எவ்விதச் சுயநலமும் அற்ற தன்மையோடும். விருப்பு, வெறுப்பும் காரணமாய் இல்லாமலும் மக்களை மக்கள் சுயநலக்காரணமாய் அறிவில்லாமல் செய்து ஆதிக்கம் செலுத்தி கொடுமைப்படுத்தி வருவதைக் கண்டு சகியாமலே உண்மையான ஜீவகாருண்யத்தின் மீதே ஏற்பட்டு நடைபெற்று வருகின்றன.
இதற்காக அப்பெரியோர்களால் பல பல இடங்களில் பல இயக் கங்கள் தோற்றுவிக்கப்பட்டதுடன் பல புத்தகங்களும் எழுதப்பட்டு பல பத்திரிகைகளும் நடத்தப்பட்டு வருகின்றன.
அவற்றில் ஒன்றான அதாவது லண்டனில் ஸ்தாபித்து நடைபெற்றுவரும் “ரேஷனலிஸ்ட்டு பிரஸ் அசோசியேஷன்” அறிவு ஆராய்ச்சியாளர்களின் அபிப்பிராய பதிப்பு சங்கம் லிமிடெட் என்னும் சங்கத் தாரால் பல புத்தகங்கள் அச்சிட்டு அடக்கவிலைக்கு வினியோக்கப்பட்டு வருவதுடன் 1855ஆம் வருஷ முதல் அதாவது சென்ற 46 வருஷங்களாகவே ஒரு பத்திரிகையும், லிட்டரரிகையட் (அறிவு விளக்கம்) என்னும் பேரால் நடத்தப்பட்டு வருகின்றது. இந்த இயக்கத்திற்கு இந்தியாவில் அநேகர் அங்கத்தினர்களாக இருந்து வருகின்றார்கள். ஆகவே, அதன் பிப்ரவரி மாதப் பத்திரிகையில் இந்தியாவில் அறிவு இயக்கம் என்னும் தலைப்பில் ஒரு வியாசம் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. அவ்வியாசம் அவ்வி யக்கத்தைச் சேர்ந்த இந்திய நண்பர் ஒருவராலேயே எழுதப்பட்டதாக விளங்குகின்றதனாலும். அது மேல் நாடுகளின் கவனத்தையும் இழுத்திருக்கின்றது என்பதில் அய்யமில்லை.
அதில் காணப்படுவதின் சுருக்கமாவது:-
இந்தியச் சரித்திரத்தில் அதிசயிக்கத் தகுந்தபடி இந்த 5 வருஷ காலத்தில் ஒரு பெரிய புத்துணர்ச்சிப் பிரவாகம் இருகரையும் புரண்டு போய்க் கொண்டிருக்கிறது. அதாவது சுயமரியாதை இயக்கம் என்பதாக ஒரு இயக்கம் அய்ந்தாறு வருஷ, காலத்திற்கு முந்தி சென்னை மாகாணத்தில் ஆரம்பிக்கப்பட்டு மக்களால் வெகுகாலமாக மரியாதை செய்யப்பட்டு வந்த அபிப்பிராயங்களுக்கும், நம்பிக்கைகளுக்கும், உணர்ச்சிகளுக்கும் அஸ்திவாரத்திலேயே ஆட்டம் ஏற்படும் படி செய்துவிட்டது. இந்த இயக்கமானது ஆரம்பத்தில் இந்துக்களில் 100-க்கு 97 பேர்கள் மீது ஆதிக்கம் செலுத்தி மக்களை ஏமாற்றிப் பிழைத்து வந்த சோம்பேறிச் சுயநலப் பார்ப்பனியத்தின் மீது பாய்ந்து அதைக் கண்டிப்பதின் மூலமாய் தொடங்கிப் பிறகு ஜாதி வித்தியாசத்தைக் கண்டிப்பதில் இறங்கி பிறகு விக்கிரக ஆராதனையையும், பூஜை, உற்சவம் முதலிய செலவுகளையும் கண்டித்து பிறகு இந்து மதத்தையும் கண்டித்து அதன் பிறகு மதங்கள் என்பவைகளையெல்லாம் பொதுவில் கண்டிக்கத் தொடங்கி விட்டது.
இந்த நிலையானது மேலும்மேலும் வளர்ந்து தானாகவே பிறகு ஆராய்ச் சித் துறையில் இறங்கி தயவு தாட்சணிய மின்றி பகுத்தறிவை உபயோகிக்கச் செய்து விட்டதால் இப்போது மனிதனுக்கு கடவுள் என்பதும் அவசிய மில்லாதது என்று கருதி அதையும் மறுக்கத் தொடங்கிவிட்டது. இந்த மாதிரி ஓர் இயக்கம் தோன்றி மூடநம்பிக்கையிலும் பிடிவாதத்திலும் குருட்டுப் பழக்க வழக்கங்களிலும் புதைபட்டு கடவுள் பேரால் தன்னறிவு கெட்டுக் கிடந்த மக்களுக்கு ஒரு புத்துணர்ச்சி உண்டாக்கியதானது இந்தியாவின் சரித்திரத்தில் இதுவே முதன்மையானது என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தாகும். இது சமயம் இந்தியாவில் இந்த ஒர் அறிவு இயக்கம் இருப்பதால் இந்த இயக்கமானது பயமற்ற தன்மையில் பூரண பகுத்தறிவையும் வலியுறுத்தி பிரச்சாரம் செய்ய வேண்டியதாகிவிட்ட தின் பயனாய் ஏராளமான எதிர்ப்புகள் பயங்கரத் தன்மையோடு பல பக்கங்களில் இருந்து தோன்றி தொல்லைகளை விளைவிக்க வேண்டியவைகளாகி விட்டன.
ஆனால், இவ்வியக்கத் தலைவரும் இவ்வியக்கப் பிரச்சாரத்திற்கு ஆதாரமான ‘குடிஅரசு’ என்னும் தமிழ்வாரப் பத்திரிகையின் பத்திராதிபர் சிறிதும் சளைக்காமலும், பயப்படாமலும் செய்து வந்த வேலையின் பயனாய் இவ்வியக்கக் கொள்கைகள் வாலிபர்களின் மனதைக் கவர்ந்துவிட்டதால் அவர்கள் தங்கள் பகுத்தறிவு, காரணம் என்னும் ஆயுதங்களால் எதிரிகளான வைதிகர்களைத் தலையெடுக்க ஒட்டாதபடி செய்துவிட்டதுடன் எப்படிப்பட்டவர்களுடனும் வாதுக்கு நின்று தங்கள் கொள்கைகளை நிலைநிறுத்த வரிந்துகட்டிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.
இந்த இயக்கத்தின் அநேக கொள்கைகளில் சமீபத் தில் வரும் ஜனகணிதத்தில் ஜாதி மதப் பெயர்கள் அறிவிக்கப்படக்கூடாது என்பதும் ஒன்றாகும். இதற்கு அரசாங்க முயற்சியும் உணர்ச்சியும் எதிராக இருந்த போதிலும் அனேகர் தங்கள் ஜாதி மதப் பெயர்களைக் கொடுப்பதில்லை என்றே முடிவு கட்டி இருக்கின்றார்கள். ஆகவே இந்த இயக்கம் இந்தியாவில் செய்துள்ள வேலையை அறிவதற்கு சமீபத்தில் ஜனக்கணிதம் ஒரு சாதனமாகும் என்பதாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது.
குடிஅரசு – கட்டுரை – 22.02.1931
காரைக்குடியில் சுயமரியாதைப் பிரச்சாரத்திற்கு எப்படியாவது இடையூறு செய்யவேண்டுமென்று சில பார்ப்பன அதிகாரிகளும், பல வைதிகப் பணக்கார நாட்டுக் கோட்டையாரும் முயற்சி செய்து கொண்டு வரும் விஷயமாய் கொஞ்ச நாளாக நமக்கு அடிக்கடி சேதி வந்து கொண்டிருந்தது.
தோலைக் கடித்து, துருத்தியைக் கடித்து கடைசியாக வேட்டைக்குத் தயாராகிவிட்டது என்ற பழமொழி போல் எந்த எந்த விதத்திலோ தொல்லை விளைவித்தும், அது பயன்படாமல் போகவே இப்போது அதிகாரிகளின் மூலமாகவே ஏதோ ஒரு நொண்டிக்சாக்கை வைத்து உயர்திருவாளர்கள் சொ. முருகப்பா, அ. பொன்னம் பலனார், ப. சிவானந்தன் ஆகியவர்களுக்குக் காரைக்குடி முனிசிபல் எல்லைக்குள் எவ்விதக் கூட்டம் கூட்டவோ. பிரசங்கங்கள் புரியவோ கூடாதென்று 144 தடை உத்தரவு போட்டுத் தடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இது பின்னே வரப்போகும் இன்னும் கடின மான தொல்லைக்கு அறிகுறியென்றே கருத வேண்டியிருக்கின்றது. காரைக்குடியானது உண்மையிலேயே பணக்கார ஆதிக்கமும், வைதிக ஆதிக்கமும் கொண்டது என்பதற்கு அதன் முனிசிபாலிட்டியில் பெண்களுக்காவது.
மற்றும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காவது, குறைந்த எண்ணிக்கையுள்ள சமுகத்தாருக்காவது யாதொரு பிரதிநிதி ஸ்தானமும் ஒதுக்காமல் தீர்மானம் செய்த ஏதேச்சதிகார மனப்பான்மை ஒன்றே போதுமானதாகும். அப்படிப்பட்டவர்கள் ஆதிக்கத்தில் உள்ள அந்த நாடு சுயமரியாதையைப் பற்றியும், தீண்டாதவரின் சமத்துவத்தைப் பற்றியும், பெண்களின் உரிமையைப் பற்றியும் பேசுவது முனிசிபல் நிர்வாகத்திற்கு இடையூறு ஏற்படுமென்று கருதி, அதிகாரிகளின் தயவைச் சம்பாதித்து 144 போடச் செய்ததில் நமக்கு ஆச்சரியமொன்றுமில்லை.
ஆனால், இந்த மாதிரி பணக்கார ஆதிக்க வாழ்வும், அதிகாரிகள் அவர்களுக்கு அடிமையாகி தலைவிரித்தாடும் பொறுப்பற்ற அதிகாரவர்க்க ஆட்சியும் நமது நாட்டில் தாண்டவமாட இன்னும் விட்டுக் கொண்டிருப்பதுவே நமக்கு மிக ஆச்சரிய மாகத் தோன்றுகிறது.
அதோடு நமது நாட்டுப் போலீசாரின் யோக்கியதை நாம் அறிந்ததேயாகும். அதிலும் பார்ப்பனப் போலீசாரைப் பற்றியோ வென்றால் அறியாதவர்கள் யாருமே இருக்க மாட்டார்கள் அதிலும் சுயமரியாதை இயக்கத்தைக் கண்டால் அவர்களுக்கு எப்படி இருக்கும் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியதேயில்லை.
உதாரணமாக, ஒரு குரங்கு கள்ளைக் குடித்து அதைத் தேளும் கடித்து விட்டால் எப்படி அது தலை கால் தெரியாமல் கண்டதையெல்லாம் கடிக்குமோ அது போலவேதான் நமது பார்ப்பனப் போலீசு நிர்வாகம் இருக்க முடியும். போதாக் குறைக்கு இவர்களுடைய தயவை பைத்தியக்கார பணக்காரச் செட்டியார்மார்கள் எதிர்பார்த்து தூபம் போடுவதும் சேர்ந்து விட்டால் 144 உத்தரவு மாத்திரமல்லாமல் இன்னமும் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யப் பின் வாங்க மாட்டார்கள். இந்தக் காரியத்திற்குத் திருப்பத்தூர் டிவிஷனல் ஆபீசர் சம்மதித்துத் தனது அதிகாரத்தை துஷ்பிரயோகம் செய்ததை நாம் கண்டிக்காமல் விட முடியவில்லை. ஆகையால் இராமநாதபுரம் ஜில்லா கலெக்டர் இதில் பிரவேசித்து உண்மையை விசாரித்து, நீதியை வழங்கவேண்டியது அவருடைய கடமையென்பதோடு, காரைக்குடியில் உள்ள பார்ப்பனியப் போலீஸ் ஆதிக்கத்தை உடனே குறைக்க வேண்டிய காரியமும் செய்ய வேண்டுமாய் வலியுறுத்துகின்றோம். குட்டி குலைத்து பட்டி தலையில் விழாமல், பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியது யோக்கியமான சர்க்கார் கடமை என்பதையும் வலியுறுத்துகின்றோம்.
குடிஅரசு – கட்டுரை – 08.03.1931
