மனுஸ்மிருதி, கிரந்தம், உபநிடதம் உள்ளிட்ட நூல்கள் வர்ணாசிரம தர்மத்தின் அடிப்படையில் வகுக்கப்பட்டன.
இதில் வேதக் கல்வி மற்றும் ஆன்மிகச் சடங்குகள் பார்ப்பனர்களுக்கு மட்டும் அனுமதிக்கப்பட்டன. சூத்திரர்கள் (நான்காவது வர்ணம்) வேதங்களைப் படிக்கவோ, கேட்கவோ, உச்சரிக்கவோ தடை விதிக்கப்பட்டது. இத் தடைக்கான காரணம், அறிவையும் அதிகாரத்தையும் தங்களிடமே தக்க வைத்துக்கொள்ள விரும்பிய பார்ப்பனர்களின் சூழ்ச்சி என்பது சமூக வரலாற்றாளர்கள் கண்ட உண்மை.
பல தர்மசாஸ்திரங்களில் சூத்திரர்கள் வேதங்களை அணுகினால் கொடூர தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது.
வேதங்களைக் கேட்டால் காதில் உருக்கிய ஈயம் அல்லது ஈயக்கலவை ஊற்றுதல்.
வேதங்களை உச்சரித்தால் நாக்கை வெட்டுதல்.
வேதங்களைப் படித்து கற்க முயன்றால் உடலைத் துண்டாக்குதல் அல்லது உயிர்த்தண்டனை.
இத்தகைய தண்டனைகள் மனுஸ்மிருதி கவுதம தர்மசூத்திரம், வசிஷ்ட தர்மசூத்திரம் போன்ற பிற நூல்களில் தெளிவாகக் காணப்படுகின்றன.
எடுத்துக்காட்டாக ராமாயணத்தில் வரும் சம்பூகன் வதைப்படலம்: திரேதா யுகத்தில் சூத்திரரான சம்பூகன் தவம் செய்ததால் ஒரு பார்ப்பனக் குழந்தை இறந்ததாகக் கூறி, ராமன் சம்பூகனின் தலையைத் துண்டித்தான். இது வர்ண தர்மத்தைப் பாதுகாக்கும் பொருட்டே ஆகும். இக்கதை உத்தரகாண்டத்தில் உள்ளது.
இவை அனைத்தும் பார்ப்பனிய ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டவே உருவாக்கப்பட்டவை. அறிவு அனைவருக்கும் சொந்தமானது. ஆனால், ஒரு குழு அறிவைத் தனதாக்கிக்கொள்ள சூழ்ச்சி செய்ததால்தான் இத்தகைய கொடூர விதிகள் உருவாக்கப்பட்டன.
இன்றைய காலத்தில் இவை சட்டத்திற்குப் புறம்பானதாகும். இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் (பிரிவு 14, 15, 21) ஜாதி அடிப்படையில் பாகுபாட்டைத் தடை செய்கிறது. அனைவருக்கும் கல்வி உரிமை (பிரிவு 21A) உண்டு. எனவே, தர்ம சாஸ்திரங்கள் கூறும் மனித உரிமைகளுக்கு எதிரான இவ்விதிகள் இன்று குற்றமாகும்.
பகுத்தறிவுப் பார்வையில், கல்வி மறுப்பும், இத் தண்டனைகளும் சமூக அடக்குமுறையின் கருவிகளே! அறிவை அனைவரும் அணுகும் உரிமையை அடையவே சமூகப் புரட்சி அமைப்புகளும் சிந்தனையாளர்களும் போராடி வருகின்றனர்.
