ஜாதிகளால் ஆன இந்தியச் சமூகத்தை ஆழ்மாகப் புரிந்துகொள் வதுடன் அக்கற்பனைக் கோட்பாட்டை அழித் தொழிப்பதற்கான தேவையை உணர்ந்தவர் களால் மட்டும்தான் பெரியாரின் பொருத்தப் பாட்டையும் ஜாதியொழிந்த ஒரு சமூகத்தை உருவாக்க, அரை நூற்றாண்டுக் காலம் அவர் ஆற்றிய மகத்தான பங்களிப்பையும் உணர்ந்து கொள்ள முடியும். அவர் நாள்தோறும் எழுதி யதும் உரையாடியதும் போராடியதும் சிந்தித் ததும் பிறவி இழிவை முற்றாக அழித்து, சுய மரியாதையுடன் கூடிய சமத்துவச் சமூகத்தை உருவாக்குவதற்காகவே என்பதை இந்த நாடும் சமூகமும் புரிந்துகொண்டிருந்தால், இந்நாட்டின் உயரிய விருது அவருக்கு நல்கப்பட்டிருக்கும்.
முன்னுதாரணமற்ற தலைவர்
முடியாட்சி முதல் குடியாட்சி வரை, அரசியல்தான் மக்களின் அனைத்துச் சிக்கல்களையும் தீர்க்கும் அருமருந்தாகக் கருதப்படுகிறது. அது உண்மையெனில், இந்தியாவில் ஈராயிரம் ஆண்டு களுக்கு மேல் நிலவும் வர்ண – ஜாதி முரண்களை மட்டும் அது ஏன் தீர்க்கவில்லை எனக் கேட்ட பெரியார், அதற்காகவே அரசியலை முற்றாகத் தவிர்த்த ஓர் ஒப்பற்ற இயக்கத்தைத் தோற்றுவித் தார். தம்முடைய இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் எவ்விதத் தேர்தல் அரசியலிலும் பங்கேற்கக் கூடாது என்பதை இயக்கத்தின் முதன்மைச் சட்டமாக்கி, தம் இயக்கம் இறுதிவரை ஒரு சமூகப் பண்பாட்டு இயக்கமாகவே செயல்படும் என்றார். வரலாற்றில் புத்தரைத் தவிர, உலகளவில்கூடப் பெரியாரின் இத்தகைய அரசியல் தவிர்த்த அணுகுமுறைக்கு முன்னுதாரணமாக எவரையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்வது கடினம்.
“சுயமரியாதை இயக்கமானது, அரசியல்களின் பெயரால் நமது நாட்டில் உள்ள பல கட்சிகளைப் போல் அல்லாமல், அந்நியர்களிடமிருந்து யாதொரு விதமான சிறு விஷயத்தையும் எதிர்பாராமல் மக்களின் அறிவை விளக்கி – அவரவர்களின் மனப் பான்மையை மாற்றுவதன் மூலமே – உண்மையான விடுதலையையும் சமத்துவத்தையும் தன்மதிப்பை யும் உண்டாக்கக்கூடியதான ஒரு இயக்கமாகும்” (‘குடிஅரசு’, 25.08.1929) எனத் தன்னுடைய இயக்கத்தைப் பெரியார் வரையறுத்தார்.
அரசியல் உரிமைகளால் நிறைவடைந்தோர் அவ்வுரிமை களை நடைமுறைப்படுத்துவதற்கான போராட்டங்களை முன்னெடுக்கின்றனர். அதற்குப் பல நிலைகளிலும் ஆதரவு கிடைக்கிறது. ஆனால் சமூக, மத, பண்பாட்டு உரிமைகள் முழுமை அடையும் போதுதான், அதன் மீது கட்டப்படும் அரசியல் உரிமைகள் பாதுகாக்கப் படும் என்பதை அவர்கள் இன்றுவரை உணர்ந்த தாகத் தெரியவில்லை. அரசியலில் சமத்துவமும் சமூக நிலையில் ஏற்றத்தாழ்வுகளும் நீடிப்பதையே இந்நாட்டின் முதன்மை முரணாகக் கண்டறிந்து, அதைக் களைவதற்கான போராட்டத்தையே பெரியார் இறுதிவரை நிகழ்த்தினார்.
தமக்குத் தேசாபிமானமோ, பாஷாபிமானமோ, குலாபிமானமோ இல்லை என்று அறிவித்த பெரியார், எந்தப் புலவரும் அறிஞரும் செய்யத் துணியாத தமிழ் மொழிச் சீர்திருத்தத்தைச் செய்தார். இன்றுவரை கற்பு, கைம்பெண், விபச்சாரி போன்ற சொற்கள் எல்லாம் பாலினச் சமமின்மையை வலியுறுத்தி, ஆணாதிக்கத்தை நிலைபெறச் செய்வதால், பக்தியின் ஆதிக்கம் நிறைந்திருக்கும் செம்மொழியைக் காட்டுமிராண்டி மொழி என விமர்சித்தார். அத்துடன் தமிழுக்கும் மதத்துக்குமான தொடர்பை நீக்கி அதை மதச்சார் பற்ற, பாலினச் சமத்துவத்துடனான அறிவி யல் மொழியாக்க விழைந்தார் பெரியார்.
உயர் எண்ணங்களின் சோலை
தனித் தமிழ்நாடு கோரிக்கையாக இருந்தாலும், ஹிந்தி / சம்ஸ்கிருத எதிர்ப்புப் போராட்டமாக இருந்தா லும் இடஒதுக்கீட்டைப் பாதுகாத்து, பரவலாக்க முன்னி றுத்திய செயல்திட்டமாக இருந்தாலும் கடவுள், மத எதிர்ப்பாக இருந்தாலும் அவை அனைத்தையுமே பெரும்பான்மை மக்களிடையிலான ஜாதிய முரண்களைப் பலவீனப்படுத்தவும் சமூகத்தை ஜனநாயகப்படுத்தவுமே பெரியார் பயன்படுத்தினார். ஏனெனில், தமிழர்/திராவிடர் ஓர்மை என்பது, ஓர் அரசியல் ஓர்மையாக இல்லாமல் அது ஒரு சமூக ஓர்மையாகப் பரிணமிக்க வேண்டும் என்பதே பெரியார் போராட்டங்களின் அடிநாதம்.ஆனால், உயர் எண்ணங்களின் சோலையாக மலர்ந்த பெரியார் செயல்திட்டங்களின் அகவயமான கூறுகள் புறந்தள்ளப்பட்டு, புறவயமான அரசியல் முழக்கங்களே தற்போது முன்னிறுத்தப்படுகின்றன.
தலித் மக்களுக்கு எதிரான வன்கொடுமைகள் நடைபெறும்போது, பெரியார் அம்மக்களுக்கு ஆதரவாக இல்லை என்றொரு விமர்சனம் தொடர்ச்சியாக முன்வைக்கப்படுகிறது. ஜாதி ஒழிப்பைத் தன் உயிர்மூச்சாகக் கொண்டு செயல்பட்ட ஒரு சிந்தனையாளர், அவ்வமைப்பால் கடுமையாகப் பாதிக்கப்படும் மக்களுக்கு எதிராக இருந்தார் என்று குற்றம்சாட்டுவது, ஆதாரமற்றது; உள்நோக்கம் உடையது. தலித் மக்களுக்கு எதிராக வன்கொடுமைகள் நடைபெறும்போது, அம்பேத்கரின் நிலைப்பாடு எத்தகைய தாக இருந்ததோ அதே தன்மையில்தான் பெரியாரின் அணுகுமுறையும் அமைந்திருந்தது. வன்கொடுமைகளுக்கு எதிராக மட்டுமே செயல்படுவது என்பது, அதன் தோற்று வாயான ஜாதியையும் அதற்கு உறுதுணையாக நிற்கும் மதத்தையும் எதிர்க்காமல், அதன் வெளிப் பாடான தீண்டாமையை மட்டுமே எதிர்க்கும் காந்திய அணுகுமுறையைப் போன்றது. அம்பேத் கரும் பெரியாரும் இத்தகைய அணுகுமுறைக்கு நேர் எதிரானவர்கள்.
நவீனப் பார்வை
நவீனக் கருத்தரிப்பு குறித்தெல்லாம் 80 ஆண்டு களுக்கு முன்பே கணித்த பெரியார், ‘இனிவரும் உலகம்’ (1944) என்ற தமது நூலில், விமானப் போக்குவரத்து அதிகமாகும், கம்பியில்லா தந்திச் சாதனம் ஒவ்வொருவர் சட்டைப் பையிலும் இருக் கும், ரேடியோ ஒவ்வொருவர் தொப்பியிலும் அமைக் கப்பட்டிருக்கும், உருவத்தைத் தந்தியில் அனுப்பும் படியான சாதனம் எங்கும் மலிந்து, ஆளுக்காள் உருவம் காட்டிப் பேசிக்கொள்ளத்தக்க சவுகரியம் ஏற்படும். மேற்கண்ட சாதனங்களால் ஓரிடத்திலிருந்து கொண்டே பல இடங்களில் உள்ள மக்களுக்குக் கல்வி கற்றுக்கொடுக்கச் சாத்தியப்படும் என்றார்.
ஆனால், இதைப் பலரும் முன்கூட்டியே அவதானித்த பெரியாரின் நவீன தொழில்நுட்பச் சிந்தனை என்றளவில் மட்டுமே சிலாகிக்கின் றனர். உண்மையில் நவீனம் (Modernity) என்பதைப் பெரியார் வெறும் தொழில்நுட்பக் கண்டுபிடிப்புகளாக மட்டுமே பார்க்கவில்லை. தான் கணித்த உலகில், இழிவான வேலை இருக் காது, அடிமைத்தனம் இருக்காது, பெண்களுக்குக் காவல் கட்டுப்பாடு இருக்காது, போர் இருக்காது, அதிசயப் பொருள்களை மக்கள் எல்லோரும் ஒன்றுபோல் அனுபவிக்கும் வாய்ப்பு ஏற்படும். உலகில் எந்தத் தனிப்பட்ட மனிதனுக்கு ஏற்படும் சங்கடத்தையும் குறைபாடுகளையும் ஒவ்வொரு வரும் (சமூகமே) தங்களுக்கு ஏற்பட்டதுபோல் நினைக்கும்படியும் அனுபவிப்பதுபோல் துடிக்கும் படியும் அவ்வளவு கூட்டு வாழ்க்கையும் ஒற்றுமை உணர்ச்சியும் ஏற்படும் என்றார் பெரியார். ஆக, ஜாதிகள் ஒழிந்த, சமத்துவம் நிறைந்த, நாட்டின் வளங்களை அனைவரும் பாகுபாடின்றி அனுபவிக் கக்கூடிய உன்னதமான ஜனநாயகப் பண்பாட் டைத்தான் (இனிவரும்) நவீன உலகமென்று பெரியார் கணித்தார்.
கடவுள், மதம், சமூகம், கலை, இலக்கியம், பண்பாடு, குடும்பம், தேசியம், மொழி, நாடு என எதுவாக இருந்தாலும் அது ஜாதியைப் பாதுகாப்பதாக இருக்கக் கூடாது; பாலின ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கொண்டதாக இருக்கக் கூடாது என்பதில் மிகவும் கண்டிப்பாக இருந்தார் பெரியார். தவிர, ஆரியர் திராவிடர் முரணையும் அவர் ரத்தப் பரிசோதனை செய்து, இன்னொரு இனப்பாகுபாட்டுக்கு வித்திட் டவரல்ல. பெரும்பான்மை மக்களாக இருக்கும் இந்தியத் தொல்குடியினர் மீது நிகழ்த்தப்பட்ட மத, பண்பாட்டுப் படையெடுப்பை அறவழியிலும் அறிவுப் பிரச்சாரத்தின் மூலமும் நேர் செய்வதையே வாழ்க்கையின் முழு நேரத் தொண்டாகக் கொண்டிருந்தார்.
மனிதர்களிடையே ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கற்பிக் கும் மதத்தைக் கண்டிக்கும் பெரியார், உண்மையில் மதம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதையும் விவரிக்கத் தயங்கவில்லை: “என்னை மத விரோதி என்று சில மதவாதிகள் சொல்லுகிறார்கள். மதங்கள் ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்று நான் சொல்லுவதும் இப்படிப்பட்ட (ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கொண்ட) மதங்களைத்தானே ஒழிய, மனிதனிடம் மனிதன் அன்பாய், உபகாரியாய், சமுதாயத்துக்கு ஏற்ற ஒழுக்கமாய், நாணயமாய், பிறர் நலத்தில் பற்றுள்ள நண்பனாய், மற்றவர்களுக்குத் தொல்லை இல்லாதவனாய் நடந்துகொள்ளும் தன்மையை மதம் என்றால் அதைப் போற்றுகிறவனே ஆவேன். நானும் கூடுமானவரை அப்படிப்பட்ட மதவாதியே ஆவேன்” (குடிஅரசு’ – 15.02.1947).
அனைத்து ஜாதியினரும் அர்ச்சகர் ஆகலாம் என்று பெரியார் முன்வைத்த திட்டம் இன்று செயல் வடிவம் பெற்றுள்ளதால், அவர் நெஞ்சில் தைக்கப் பட்டிருந்த அந்த முள் அகற்றப்பட்டுவிட்டதாகப் பலரும் மன நிறைவுகொள்கின்றனர். உண்மையில், “பன்னூற்றாண்டு களாகப் பிறப்பின் காரணமாகப் படிநிலையின் கீழ்நிலையில் உள்ள சூத்திரர்களும் பஞ்சமர்களும்கூட, கருவறைக்குள் நுழையலாம்” என்ற அளவில்தான் உரிமை கிடைத்துள்ளதே தவிர, அதனால் பிறவி இழிவு எள்ளளவும் நீங்கவில்லை.
“இருளை உணராதவர்கள் ஒருபோதும் ஒளியைத் தேடிக் கண்டடைய மாட்டார்கள்” என்றார் அம்பேத்கர். பிறப்பு உருவாக்கியுள்ள இவ்விருளை ஆழமாக உணர்ந்தவர்களால் மட்டும் தான், பெரியார் நெஞ்சில் தைத்த முள்ளை நிரந் தரமாக நீக்க முடியும்.
(‘இந்து தமிழ் திசை’ வெளியிட்டுள்ள ‘என்றும் தமிழர் தலைவர்’ நூலில் வெளியான கட்டுரையின் சுருக்கப்பட்ட வடிவம்.)
நன்றி: ‘இந்து தமிழ் திசை’, 17.9.2024
