சந்திரயான் செய்துவிட்டோம், சாக்கடையைச் சுத்தம் செய்ய இயந்திரம் இல்லை-பெஸ்வாடா வில்சன்

ஜப்பானிலுள்ள துப்புரவு தொழிலாளர் சங்கத்தினருடனான சந்திப்பிற்காக ஜப்பான் வந்திருந்த பெஸ்வாடா வில்சன் அவர்களை அழைக்க விமான நிலையம் சென்றிருந்தோம். ஒரு பழைய காக்கி நிற குர்தா அணிந்து, காலில் சாதாரண செருப்புடன், தோளில் ஒரு சிறிய பையுமாய் வெளியே வந்தார், பெஸ்வாடா வில்சன். ஜப்பானிலிருந்த மூன்று நாட்களுமே இதே போன்ற எளிய உடைதான். பர்ஸ், காசு என எதுவும் கையில் வைத்துக்கொள்வதில்லை. இந்தியாவில் இருக்கும்போது, கூட இருப்பவர்கள் செலவு செய்வார்கள் எனவே பர்ஸ் வைத்துக்கொள்ளும் பழக்கம் இல்லை, என சிரிக்கிறார். எந்த சமயத்திலும் உரையாட தயாராக இருக்கிறார். நன்றாக தமிழ் பேசுகிறார். பேச்சில் சிறிய கிண்டல் கலந்த நகைச்சுவை எப்போதுமிருக்கிறது. ‘ரமோன் மகசேசே’ விருது பெற்ற மதிப்பிற்குரிய பெஸ்வாடா வில்சன் அவர்களுடனான பேட்டி

கேள்வி : உங்கள் குழந்தைப் பருவம் பற்றி சொல்லுங்கள்?

வில்சன் : கோலார் தங்க வயலில் தான் என்னுடைய பெற்றோர்கள் வேலைப்பார்த்தனர். இரண்டு அண்ணன்கள் மற்றும் ஒரு அக்கா

எனக்கிருந்தனர். நான் தான் வீட்டில் கடைசிப் பிள்ளை. எங்களுடைய பூர்வீகம் ஆந்திர பிரதேசத்தை சேர்ந்த விஜயவாடா. ஆனால் வெகு காலத்திற்கு முன்பே கோலார் தங்க வயலுக்கு வந்துவிட்டோம். அய்ந்தாம் வகுப்பு வரை எங்கள் குடியிருப்பு பகுதியில் இருந்த ‘தோட்டி ஸ்கூல்’ என்றழைக்கப்பட்ட துப்புரவு தொழிலாளர் பிள்ளைகளுக்கான ஆரம்ப பள்ளியிலே படித்தேன். அந்த வயதில் என்னுடைய சுற்றத்தினர் அனைவருமே ஒரே மாதிரியான ஏழ்மையான வாழ்க்கைச் சூழலைத்தான் கொண்டிருந்தனர். எனவே, ஆரம்பத்தில் சமூக பிரிவினைகள் குறித்தும், பாகுபாடுகள் குறித்தும் பெரிய புரிதல்கள் கொண்டிருக்கவில்லை.

கேள்வி: கோலார் தங்க வயலில் என்ன மாதிரியான வாழ்க்கைச் சூழல் நிலவியது? அங்கு வேலை பார்த்தவர்களின் சமூக பின்னணி எப்படி இருந்தது?

வில்சன்: அங்கிருந்த தங்கச் சுரங்கத்தில் முழுக்க முழுக்க தமிழர்கள்தான் வேலைப் பார்த்தனர். அதிலும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள்தான் அதிகம்.

எனவே கருநாடகா அரசியல் குறித்தெல்லாம் யாருக்கும் அங்கு ஆர்வமிருந்ததில்லை. தினத்தந்தி, மாலைமலர், தினகரன் போன்ற பத்திரிகைகள் தான் டீக்கடைகள் எங்கும் கிடைக்கும். தமிழ்நாட்டு செய்திகளைதான் அனைவரும் விரும்பி படிப்பார்கள். தமிழ் திரைப்படங்கள்தான் திரையரங்கில் வரும். எம்.ஜி.ஆருக்கு மிகப் பெரிய ரசிகர் கூட்டம் அங்கிருந்தது. அதிமுகவை சேர்ந்த எம்.பக்தவத்சலம் இரண்டு முறை அங்கு சட்டமன்ற உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறார். தமிழீழ ஆதரவாளர்கள் அதிகம். அந்த காலக்கட்டத்தில் ஈழத்தில் இருந்து பல அமைப்புகளை சேர்ந்த போராளிகள் எல்லாம் அங்கு வந்து தங்கி சென்றிருக்கின்றனர். இந்திய குடியரசு கட்சியை சேர்ந்த சி.எம்.ஆறுமுகம் பலமுறை சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்திருக்கிறார். சட்டமன்றத்தில் அழகான ஆங்கிலத்தில் பேசுவார். உள்ளூர் கூட்டங்களில் அவரது மொழியே வேறு மாதிரி இருக்கும். எப்போதும் ‘கோட்சூட்’ தான் அணிவார். மிக சுவாரஸ்யமான மனிதர் அவர்.
தொழிலாளர்கள், ஓய்வு நேரங்களில் டீக்கடையில் அமர்ந்துக்கொண்டு பள்ளி மாணவனான என்னை கூப்பிட்டு செய்தித்தாளை படிக்க சொல்லிக்கேட்பார்கள். அப்படி கேட்கும் ஆட்களுக்கு என்ன மாதிரியான செய்திகள் படித்தால் பிடிக்கும் என எடைபோட்டு அவற்றை மட்டும் படிப்பேன்.

கேள்வி: தங்க சுரங்கத்தில் என்ன மாதிரியான வேலைச்சூழல் இருந்தது?

வில்சன்: மிகக் கடினமான வேலை அது. மண்ணுக்கு அடியில் பத்தாயிரம் அடி ஆழம் வரை கீழே சென்று பார்க்க வேண்டிய வேலை. அவ்வளவு

ஆழத்தில், மிக வெக்கையாக இருக்கும். ஆக்ஸிஜன் மேலிருந்துதான் செலுத்தப்படும். இரண்டு மணி நேரத்துக்கு மேல் அங்கு தொடர்ந்து வேலை பார்க்க முடியாது. இரண்டு மணி நேரம் வேலை, பிறகு ஒரு மணி நேரம் ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்து அரட்டை, பிறகு மீண்டும் வேலை என அது தொடரும். ஆண்கள் மட்டுமே அங்கே வேலை பார்த்தனர். வெக்கை கொடுமையானதாக இருக்கும் என்பதால் உள்ளே சென்ற பின்பு ஆடை எதுவும் அணிய மாட்டார்கள். இப்படி ஒரு காலக்கட்டத்தில் ஏறக்குறைய எழுபதனாயிரம் பேர் வரை அங்கு பணி புரிந்தனர். அதில் மூவாயிரம் பேர் வரை துப்புரவு தொழிலாளர்கள். சுரங்கத்துக்குள் தோண்டியபடி உள்ளே செல்லும்போது, திடீரென்று பின்பகுதியில் மண் இடிந்து விழுந்துவிட்டால், முன்பக்கம் வேலை செய்துக் கொண்டிருந்தவர்களை மறந்துவிட வேண்டியதுதான். மண்ணை முழுவதுமாக எடுத்து வழி ஏற்படுத்த எப்படியும் 10 நாட்கள் ஆகும். அதற்குள் மாட்டிக் கொண்டவர்கள் இறந்திருப்பார்கள். இப்படி ஒவ்வொரு ஆண்டும் அங்கு உயிரழப்பு ஏற்படும்.

‘லிப்ட்’ போன்ற அமைப்பில்தான் சுரங்க தொழிலாளிகள் எல்லாம் உள்ளே செல்லவேண்டும். வெளியே வரும்போது அனைவரையும் கடுமையான சோதனை செய்துதான் வெளியே அனுப்புவார்கள். துப்புரவு தொழிலாளர்கள் பெருமையாக சொல்லிக்கொள்வார்கள். சுரங்கத்தின் நிர்வாக இயக்குநருக்கும், எங்களுக்கும் மட்டும்தான் தனி ‘லிப்டு’ என்று. ஆம், மலம் அள்ளிய வாளியுடன் அவர்கள் மட்டும் தனியாக தானே ‘லிப்டில்’ வெளியேற முடியும்?

ஒரு டன் மண் வெட்டியெடுத்து அதில் இரண்டு கிராம் தங்கம் எடுக்க முடிந்தால் அது லாபகரமான சுரங்கம் என்பார்கள். கோலார் தங்க வயல் லாபகரமான சுரங்கமாக பல ஆண்டுகள் இயங்கியது. ஆனால் அந்த தங்கத்தை எடுப்பதற்கு தொழிலாளர்கள் படும் துன்பங்களை நேரில் கண்டால் தங்கத்தின் மீதான ஆசையே போய்விடும்.

கேள்வி: எந்த வயதில் சமூக பாகுபாடுகள் குறித்தெல்லாம் அறிந்துக்கொண்டீர்கள்?

வில்சன்: அய்ந்தாம் வகுப்பு முடிந்து ஆறாம் வகுப்புக்காக, ஆந்திரப் பகுதியிலுள்ள குப்பம் என்னும் ஊரில் இருந்த சமூகப் பள்ளியில் நான்

சேர்ந்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இந்த பாகுபாடுகள் குறித்தெல்லாம் அறிந்துக்கொள்ள ஆரம்பித்தேன். விடுமுறைக்கு கோலார் தங்க வயல் வரும்போது, அக்கம்பக்கத்தினர் என்ன வேலை செய்கின்றனர் போன்றவற்றை அறிந்துக்கொள்ள முயன்றேன். அனைவருமே கோலார்தங்க வயலில் வேலை பார்ப்பதாக கூறினாலும், என்ன மாதிரியான வேலை என்பதை பொதுவாக சொல்லமாட்டார்கள். அப்படி ஒரு நாள் ஊருக்கு வந்திருந்தபோது, விளையாட்டில் சண்டை வந்து ஒரு நண்பன் என்னை, “தோட்டி பயலே” என்று திட்டிவிட்டான். அழுதுகொண்டே வீட்டிற்கு வந்து அம்மாவிடம் “ஏன் நம்மை ‘தோட்டி’ என்று திட்டுகிறார்கள்?” என்று கேட்டேன். அது ஒண்ணுமில்லைப்பா, நம்ப வூட்டாண்டே குப்பைத் தொட்டி ஒண்ணு இருக்குலே, அதான் தொட்டினு சொல்றாங்க நீ போய் விளையாடு, என்று சொல்லிவிட்டார். எல்லா பெற்றோர்களும் குழந்தைகளிடம் இந்த விடயங்களை பேசாமல் முடிந்தவரை தள்ளிப் போடுகிறார்கள் என்றே நினைக்கிறேன். குழந்தைமையை அப்படி எல்லாம் தற்காத்துக்கொள்ள சமூகம் விடுவதில்லையே.

கேள்வி: உங்களுடைய பெற்றோர் துப்புரவு தொழிலாளர்கள் என்று எப்போது தெரிய வந்தது?

வில்சன்: என்னுடைய அப்பா மட்டுமல்ல, எனது சகோதரரும் மலம் அள்ளும் தொழிலைத்தான் செய்து கொண்டிருந்தனர். அண்ணன் என்னை

விட இருபது வயது மூத்தவர். எங்களுடைய சொந்த ஊரில்போய் திருமணம் செய்துக்கொண்டு வந்தார். பெரும்பாலும் அப்படி திருமணம் செய்யும்போது கேஜிஎஃபில் வேலை செய்கிறேன் என்று சொல்வார்கள். என்ன வேலை என்று சொல்ல மாட்டார்கள். அண்ணி திருமணமாகி வந்தபின்பு, அண்ணனின் உடைகளை துவைக்கும்போது ஒருவித துர்நாற்றம் வருவதை உணர்ந்தார். ஏன் இப்படி நாற்றம் வருகிறது என்று அவர் கேட்டபோது அண்ணன், குப்பை லாரி ஓட்டுவதால் அப்படி இருக்கலாம் என்று கூறிவிட்டார். இது மாதிரியான சூழலில்தான், எனது அப்பா என்ன வேலை செய்கிறார் என்று அறிந்துகொள்ள விரும்பினேன். அவரிடம் கேட்டால் அழைத்துச்செல்ல மாட்டார் என்பதால் அவருடைய சக தொழிலாளர்களிடம் கேட்டு, அவர்கள் வேலைப்பார்க்கும் இடத்திற்கு நேரில் சென்றேன். அவர்கள் வாளி வாளியாக மலம் அள்ளிக்கொண்டிருந்தனர். எடுப்பு கக்கூஸில் இருந்து மலம் அள்ளி டேங்கரில் கொட்டிக்கொண்டிருந்தனர். இந்த வேலையைத்தான் எனது பெற்றோர்களும் செய்கிறார்கள் என்பது உறைக்க, உரத்த குரலில் அழுதேன். என்ன செய்கிறீர்கள்? நிறுத்துங்கள் என்று அவர்களிடம் சொன்னேன். “எங்க வேலையை கெடுக்காதே, அந்தாண்ட போ” என்று அதட்டி அனுப்பினார்கள். நம்ப முடியாமல் அழுதுக்கொண்டே நின்றேன். அங்கிருந்த ஒரு அம்மா விளக்குமாறை கீழே போட்டுவிட்டு என் அருகே வந்து, ”நீ என்கிட்ட சொல்லு ராசா நான் கேட்குறேன்” என்று சொன்னார். அந்தம்மாவை கட்டிக்கொண்டு அழுதேன்.

கேள்வி: 16, 17 வயதில் அந்த நிகழ்ச்சி மாபெரும் அதிர்ச்சியை தந்திருக்கும் என்பதை ஊகிக்க முடிகிறது. என்ன மாதிரியான மனநிலையை அது ஏற்படுத்தியது?

வில்சன் : மிகச்சிறிய வயதில் ஒருமுறை அம்மா என்னிடம் ஒருபோதும் நீ விளக்குமாறை கையில் எடுக்கக் கூடாது என்று சொல்லி என்னிடம்

சத்தியம் செய்துதரச்சொன்னார். அதன் அர்த்தம் அவர்கள் செய்யும் வேலையை நேரில் கண்டபோதுதான் புரிந்தது. கோலார் தங்க வயலில் எங்கள் வீட்டருகே ஒரு குறுங்காடு இருந்தது. யூக்கலிப்டஸ் மரங்கள் சூழந்த அந்த இடத்தில், மனதிற்க்கு கஷ்டமான நேரங்களில் போய் தனியாக அமர்ந்திருப்பேன். தனியாக பேசியபடி அழுதபடி பல மணி நேரம் அங்கே உட்கார்ந்து இருக்கிறேன். மனிதர்களுடைய மலத்தை இன்னொரு சக மனிதன் கையால் எடுப்பதும், சுமப்பதும் என்ன மாதிரியான வேலை என்று ஆத்திரமும், அழுகையும் வந்தது. ஆனால், எங்கள் துப்புரவு குடியிருப்பில் இருந்தவர்கள் எல்லாம் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தார்கள். காலை ஆறு மணிக்கு வேலையை தொடங்கி பகல் பத்தரை மணி அளவில், மலம் அள்ளி முடித்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்துவிடுவார்கள். காலை காட்சிக்கு திரைப்படம் பார்க்கப் போவார்கள். பிற்பகலில் குடிப்பார்கள். இப்படி இவர்கள் சோம்பேறிகளாக, குடிகார்களாக இருப்பதனால்தான் இந்த வேலையை சமூகம் செய்யச் சொல்லி கொடுத்திருக்கிறது என்று ஆரம்பத்தில் அவர்களிடம் வெறுப்புத்தான் வந்தது. சுற்றத்தாரிடம் எரிந்து விழுவேன். இதெல்லாம் ஒரு பொழைப்பா? என்று திட்டுவேன்.

பிறகு, பாபா சாகேப் அம்பேத்காரை படித்தபோதுதான், அவர்கள் மீது பிரியம் வந்தது. இது அவர்களுடைய பிழையல்ல என்பது புரிந்தது. அவர்கள் செய்யும் தொழில், அவர்களுடைய தேர்வல்ல. அவர்கள் மீது ஜாதியின் பேரால் திணிக்கப்பட்டது என்பதும் புரிந்தது. அதற்கு பிறகுதான் உண்மையான நேசத்துடன் துப்புரவுத் தொழிலாளர்களிடம் பழகத் தொடங்கினேன்.

கேள்வி: இப்படி ஒரு தொழில் திணிக்கப்பட்டதில் மதத்தின் பங்கு என்னவாக இருக்கிறது?

வில்சன் : மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக எங்கள் மக்கள் வஞ்சிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் மதத்தின் பேரால் இந்த சுரண்டலை

புனிதப்படுத்தும் முயற்சிகள்தான் நிகழ்ந்தது. காந்தியார், நாம் குழந்தையாக இருக்கும்போது நம்முடைய அன்னைதான் மலத்தை துடைத்து சுத்தம் செய்கிறார். எனவே மலம் அள்ளும் பெண்கள் எல்லாம் நமது அன்னை போன்றவர்கள் என்றார். இவையெல்லாம் எந்த மாறுதலையும் எங்கள் சமூகத்தில் கொண்டுவரவில்லை. ‘ஹரிசனம்’ என்பதும், வால்மிகி என்பதும் எந்தவித கேள்வியு மின்றி அதே தொழிலை தொடரவே எங்களது மக்களை தூண்டின. ஆனால், பாபாசாகேப் அம்பேத்கார்தான் யாரையும் இந்த தொழிலில் ஈடுபடும்படி கட்டாயப்படுத்த முடியாது என்று கொந்தளித்தார். அதுவே எங்களை இதிலிருந்து விடுதலையடைய தூண்டியது.

இந்தியாவை விடுங்கள். நாடு பிரிவினையின்போது, முகமது அலி ஜின்னா நேருவிற்கு கடிதம் எழுதினார். பாகிஸ்தானிலிருந்து மற்ற இந்துக்களை அனுப்பி விடுகிறோம். ஆனால் துப்புரவு தொழிலில் ஈடுப்பட்டுள்ள தாழ்த்தப்பட்ட சமூக இந்துக்களை அனுப்ப இயலாது. அனுப்பினால் எங்கள் நாட்டில் துப்புரவு செய்ய ஆள் இல்லாமல் போய்விடும் என்று எழுதியிருந்தார்.

கேள்வி: கல்வி எந்தளவிற்கு இந்தச் சமூகச் சூழலில் இருந்து விடுபட உதவுகிறது?

வில்சன் : நான் பத்தாம் வகுப்பு முடித்தவுடன் எனது அண்ணனை அழைத்துக்கொண்டு அருகிலிருந்த வேலை வாய்ப்பு அலுவலகத்திற்கு

சென்று விண்ணப்பம் பெற்று தகவல்களை எழுதிக்கொடுத்தேன். அவரோ செய்ய விரும்பும் தொழில் என்னும் கேள்விக்கு, தோட்டி என்று அவராகவே எழுதினார். அதை வாங்கி கிழித்துப்போட்டுவிட்டு திரும்பிவிட்டேன் பிறகு பள்ளியில் படிப்பை தொடரவில்லை.

கேள்வி: உங்களுடைய போராட்டம் எப்படி ஆரம்பமானது?

வில்சன்: நான் சொன்னேன் அல்லவா? உண்மையான அன்புடன் என்னுடைய மக்களிடம் நான் நெருங்கியபோது அவர்களும் அதேவித

உணர்வுடன் என்னிடம் நெருங்கி வந்தார்கள். மனிதனின் கழிவை மனிதனே அகற்றுவதை எப்படியாவது ஒழிக்கவேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டேன். நாடு முழுவதும் உள்ள எடுப்பு கக்கூஸ் (Dry latrine) முறையை முதலில் ஒழிக்கவேண்டும் என்பதற்காக சட்டப் போராட்டம் தொடங்கினேன். அப்படித்தான் 1993ஆம் ஆண்டு எடுப்பு கக்கூஸ் முறையை சட்ட ரீதியாக தடைசெய்து உச்சநீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது. பிறகு நாங்கள் ஒரு இயக்கமாக நாடு முழுவதும் உள்ள எடுப்பு கக்கூஸ்களுக்கு எதிராக போராடத் தொடங்கினோம்.

கேள்வி: சட்டம் இயற்றிய பின்பு எடுப்பு கக்கூஸ் முறையை ஒழிக்க முடிந்ததா?

வில்சன்: 93ஆம் ஆண்டு சட்டம் இயற்றிய பின்பும் பெரிதாக நிலைமை மாறவில்லை. எனவே 2003ஆம் ஆண்டு, 7 துப்புரவுத் தொழிலாளர்களை

வழக்குதாரர்களாக கொண்டு இந்திய ஒன்றிய அரசு மற்றும் அனைத்து மாநிலங்களின் அரசுகளை எதிர்த்து உடனடியாக சட்டத்தை அமல்படுத்தக் கோரி உச்சநீதி மன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தோம். வழக்குரைஞர் முரளிதரன் எங்களுக்காக வாதாடினார்.
கூடவே களத்தில் நேரடியாக சென்று, இப்படி எடுப்பு கக்கூஸ்கள் உங்கள் ஊரில் இருக்கிறதா என்று உள்ளூர் நிர்வாகத்திடம் கேட்போம். பெரும்பாலும் இல்லை யென்றுதான் சொல்வார்கள். பிறகு நாங்களே அப்படி உள்ள கக்கூஸ்களை கண்டுபிடிப்போம். ஒரு நாள் கூட்டமாக கூடிச்சென்று அதை இடித்துதள்ளதொடங்கினோம். உடனடியாக காவல்துறையுடன் அரசு அதிகாரிகள் ஓடி வந்தார்கள். இப்படி கக்கூஸ்களை இடிப்பது தவறு, என்றார்கள். நீங்கள்தான் எடுப்பு கக்கூஸ்களே இல்லையென்றீர்களே? இல்லாத கக்கூஸைகளை நாங்கள் எப்படி இடிக்க முடியுமென்று கேட்டோம். தொடர்ந்து இதை செய்ததன் மூலம் ஒரு விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருந்தோம். அதன் மூலம் ஓரளவுக்கு இந்த முறையை ஒழிக்க முடிந்தது. ஆனால் இன்னமும் உத்தரபிரதேசம், பீகார் உள்ளிட்ட பல மாநிலங்களில் இந்த முறை நீடித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது.

அரசு நினைத்தால் ஒரே நாளில் அய்நூறு ரூபாய், ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று சொல்லி அதை நிறைவேற்ற முடிகிறது. ஆனால் 1993ஆம் ஆண்டு போடப்பட்ட தடைச் சட்டத்தை இன்றளவும் முழுவதுமாக நிறைவேற்ற முடியவில்லை என்றால், அதை எப்படி புரிந்துக்கொள்வது?

கேள்வி : “சாஃபய் கரம்சாரி அந்தோலன்” (Safai Karamachari Andolan). எப்படி தொடங்கப்பட்டது?

வில்சன் : எடுப்பு கக்கூஸ் மட்டுமல்ல பிரச்சினை செப்டிக் டேங்க அடைத்துக்கொண்டால் அதை சுத்தம் செய்யவும் மனிதர்களை

அழைக்கிறார்கள். அவர்கள் எந்தப் பாதுகாப்பும் இல்லாது அந்தக் குழிக்குள் இறங்கி சுத்தம் செய்கிறார்கள். அப்படி செய்யும்போது விஷவாயு தாக்கி இறக்கிறார்கள். பாதாள சாக்கடைகள் அடைத்துக்கொண்டால் இதே துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் அதனுள் இறங்கி மாண்டு போகிறார்கள். உலகிலேயே மிகப் பெரிய ரயில்வே போக்குவரத்தை நமது நாடு கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், ரயிலில் கக்கூஸ் போனால், அப்படியே மலம் வெளியே வந்து தண்டவாளத்தில் விழுகிறது. இதையும் துப்புரவு தொழிலாளர்களே சுத்தம் செய்கிறார்கள். இதற்கெல்லாம் ஒரு இயக்கமாக இருந்தால் தான் போராட முடியும் என்பதற்காகவே “சாஃபய் கரம்சாரி அந்தோலன்” அமைப்பை சில நல்ல மனிதர்களின் துணையுடன் தொடங்கினேன். நாடு முழுவதும் தொடர்ந்து போராடி வருகிறோம்.

கேள்வி: 1993 எடுப்பு கக்கூஸ் தடைச்சட்டம் போலவே 2014ஆம் ஆண்டு நீங்கள் போராடி பெற்றுத்தந்த நஷ்ட ஈடு தொகைக்கான சட்டமும் மிக முக்கியமானதல்லவா?

வில்சன்: 2013 ஆம் ஆண்டு, சாக்கடையை சுத்தம் செய்ய, செப்டிக் டேங்க் சுத்தம் செய்ய என இறங்கி விஷவாயு தாக்கி இறந்து போகும்

தொழிலாளர் குடும்பங்களுக்கு 10 லட்சம் ரூபாய் உதவித் தொகை தரவேண்டும். அப்படி ஆபத்தான தொழிலில் ஈடுபடுத்திய வீட்டு முதலாளிகளுக்கு தண்டனை தர வேண்டுமென்று வழங்குத் தொடர்ந்தோம். 2014ஆம் ஆண்டு நீதிபதி சதாசிவம் அவர்கள் இதற்கான தீர்ப்பை வழங்கினார். உடனடியாக 1993ஆம் ஆண்டு முதல் 2014ஆம் ஆண்டு வரை இப்படி இறந்து போன தொழிலாளர்களின் விவரம் கேட்டு அரசை நாடினோம்.

ஆச்சரியகரமாக அவர்களிடம் எந்த தகவலும் இல்லை. எத்தனை பேர் இறந்தார்கள் என்று கணக்கெடுப்பது எங்களது வேலை அல்ல என்று ‘சென்ஸஸ்’ அமைப்பு சொல்லிவிட்டது. எனவே, அவர்களுக்கு இந்த உதவித் தொகையை பெற்றுத் தருவதில் சிக்கல் நீடிக்கிறது. நாங்களே பிறகு இந்த கணக்கெடுப்பை செய்கின்றோம். மொத்தம் 2378 பேர் இப்படி சாக்கடைகளில் இறங்கி இதுவரை இறந்திருக்கிறார்கள். ஒரு பெரிய போரில் கூட இத்தனை பேர் சாக மாட்டார்கள். உண்மையில் அவர்கள் சாகவில்லை. நாம் தான் கொன்று இருக்கிறோம்.
ஜாதிய கொடுமைகள் நிறைந்த இந்த சமூகத்தில் வாழ்ந்துதான் என்ன ஆகி விடப் போகிறது என்று ஏறக்குறைய தற்கொலை மனநிலையில் தான் அந்த தொழிலாளர்கள் செப்டிக் டேங்கிலும், சாக்கடைகளிலும் சுத்தம் செய்ய இறங்குகிறார்கள். இனியாவது உயிர்கள் போகாமல் காக்கவேண்டும் என்று போராடுகிறோம். ஒவ்வொரு நாளும் ஏறக்குறைய 6500 தன்னார்வலர்கள் நாடு முழுவதும் 28 மாநிலங்களில் அலுவலகங்களை ஏற்படுத்தி நாங்களே இத்தகைய பணியில் ஈடுபட்டு வருகிறோம்.

கேள்வி: தமிழ்நாட்டில் நிலைமை எப்படி உள்ளது?

வில்சன் : தமிழ்நாடு பொதுவாக விழிப்புணர்ச்சி பெற்ற மாநிலமாக இருக்கிறது.குறிப்பாக ஊடகத்துறை அங்கு பலமாக இருக்கிறது. சாக்கடை

மரணங்கள் நேர்ந்தால், உடனடியாக ஒரு பெரிய செய்தியாக அது அங்கு மாறுகிறது. இது மக்கள் மத்தியில் விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்துகிறது. தந்தை பெரியார் போன்றவர்கள் ஏற்படுத்திய தாக்கம் அது. இந்தியாவில் சில மாநிலங்களில் துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் இறந்தால் அது செய்தியாக கூட வருவதில்லை. தமிழ்நாட்டிலும், நகரங்களில் பாதாள சாக்கடை முழுவதுமாக நிர்மாணிக்கப்படவில்லை. இது உடனடியாக அரசு செய்யவேண்டிய பணி.

கேள்வி : ஜப்பானில் நீங்கள் பார்த்தவரை துப்புரவுத் தொழிலாளர்களின் நிலைமை எப்படியிருக்கிறது?

வில்சன்: ஜப்பானில் எத்தனையோ முன்னேறியிருக் கிறார்கள். நாடு முழுவதும் பாதாள சாக்கடைகள் நிர்மாணிக்கப் பட்டு இருக்கின்றன.

அவற்றை சுத்தம் செய்யும் முறை முழுவதும் இயந்திரமயமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. முன்பிருந்த ஒரு குறிப்பிட்ட புரோக்குமின் ஜாதியினர் மட்டும் துப்புரவுத் தொழிலில் ஈடுபடும் முறையும் இப்போது பெரும்பாலும் இல்லை. யார்வேண்டுமானாலும் அவர்களுடைய விருப்பத்தின் பேரில் செய்யக்கூடிய தொழிலாக மாறி வருகிறது. இங்கிருக்கும் இயந்திர முறை சுத்திகரிப்பை இந்தியாவில் காட்டி இதை செய்யுங்கள் என்று கோரிக்கை வைக்கத்தான் நான் ஜப்பான் வந்தேன். என்னுடைய நண்பர் பேராசிரியர் ராம் மகாலிங்கம் ஜப்பானிலுள்ள துப்புரவு தொழிலாளர்களுடனான சந்திப்பிற்க்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார். எங்கள் கஷ்டங்களை புரிந்துவைத்திருக்கும் ஜப்பான் நாட்டு துப்புரவு தொழிலாளர் சங்கத்தினர் எங்களுக்கு உதவுதாக கூறியிருக்கிறார்கள்.

சந்திரயான் ராக்கெட்டை நிலவுக்கு விடுகிறீர்களே, சாக்கடை சுத்தம் செய்யம் தொழில்நுட்பம் இல்லையா என்று என்னிடம் ஜப்பானியர்கள் கேட்கிறார்கள். அவர்களுக்கு என்ன பதில் சொல்வது?

இந்திய அரசு நினைத்தால் இயந்திரங்களையும், தொழில் நுட்பங்களையும் இதற்கென கண்டுபிடிக்க முடியாதா என்ன? அவர்களுக்கு துப்புரவு தொழிலாளர்கள் படும் துன்பம் அவ்வளவு முக்கியமான ஒன்றாக தோன்றவில்லை அவ்வளவுதான்.
நேர்காணல்: ரா.செந்தில்குமார், டோக்கியோ