‘விக்சித் பாரத்’ (வளர்ச்சியடைந்த பாரதம்) என்று சொல்லிக்கொண்டு கார்ப்பரேட்டுகளுக்கு உதவிக் கரமும், எழை எளிய சாமானிய மக்களுக்குப் பெரும் சுமையையும் கொடுக்கிறது ஒன்றிய பா.ஜ.க. அரசு.
இந்த பா.ஜ.க. அரசின் இந்திய ரயில்வேயில் இனி விமான நிலையத்தைப் போன்றே கடுமையான லக்கேஜ் விதிகள் அமல்படுத்தப்பட உள்ளன. பயணிகள் தங்களது பயண வகுப்பிற்கு ஏற்ப நிர்ணயிக்கப்பட்ட அளவை விட கூடுதல் எடையுள்ள பைகளை எடுத்துச் சென்றால் அபராதம் விதிக்கப்படும்.
பயணிகள் கட்டணமின்றி எடுத்துச் செல்லக்கூடிய இலவச லக்கேஜ் அளவு குறித்த விவரங்கள் இதோ: ஏசி முதல் வகுப்பு 70 கிலோ, ஏசி 2-அடுக்கு 50 கிலோ, ஏசி 3-அடுக்கு 40 கிலோ, தூங்கும் வசதி (SL) 40 கிலோ, இரண்டாம் வகுப்பு 35 கிலோ.
அபராதம்: நிர்ணயிக்கப்பட்ட அளவை விட கூடுதல் எடை இருந்தால், அந்தக் கூடுதல் எடைக்கு சாதாரண கட்டணத்தைப் போல 6 மடங்கு அதிக அபராதம் வசூலிக்கப்படலாம்.
பரிமாணக் கட்டுப்பாடு: எடையைத் தவிர்த்து, பையின் அளவும் (நீளம், அகலம், உயரம்) குறிப்பிட்ட வரம்பிற்குள் இருக்க வேண்டும்.
முன்பதிவு: கூடுதல் லக்கேஜ் இருந்தால், பயணத்திற்கு அரை மணி நேரத்திற்கு முன்னதாகவே லக்கேஜ் அலுவலகத்தில் பணம் செலுத்தி, முறைப்படி முன்பதிவு செய்து கொள்ள வேண்டும்.
இந்திய ரயில்வேயின் புதிய லக்கேஜ் விதிகள் மற்றும் அது சாதாரண எளிய மக்களின் வாழ்வாதாரத்தைப் பாதிப்பது குறித்த உங்களின் ஆதங்கத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. நீங்கள் குறிப்பிட்டது போல, சிறு வணிகர்கள் மற்றும் கிராமப்புற மக்கள் தங்களின் அன்றாடத் தேவைக்காகவும், விற்பனைக்காகவும் கொண்டு செல்லும் பொருட்களுக்குக் கட்டுப்பாடு விதிப்பது அவர்களின் பொருளாதாரத்தைச் சிதைக்கக்கூடும்.
இந்திய ரயில்வே என்பது வெறும் போக்குவரத்து சாதனம் மட்டுமல்ல; அது இந்த நாட்டின் கோடிக்கணக்கான ஏழை, எளிய மக்களின் ‘உயிர்க்கோடு’. ஆனால், அண்மைக்காலமாக இந்திய ரயில்வே மேற்கொண்டு வரும் மாற்றங்கள், இது “ஏழைகளுக்கு எட்டாக்கனியாகி” வருகிறதோ என்ற அச்சத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. ‘விக்சித் பாரத்’ அல்லது வளர்ந்த பாரதம் என்ற பெயரில் எடுக்கப்படும் முடிவுகள், சாமானியர்களை விட கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களுக்கே சிவப்புக் கம்பளம் விரிப்பதாகத் தோன்றுகிறது.
வந்தே பாரத்: வேகமா? அல்லது கட்டாயமா?
வந்தே பாரத் ரயில்கள் நவீன இந்தியாவின் அடையாளம் என முன்னிறுத்தப்படுகின்றன. ஆனால், ஒரு சாமானியன் வெறும் 300 ரூபாயில் சென்னை முதல் நெல்லை வரை சென்று வந்த நிலையில், இன்று வந்தே பாரத் ரயிலில் 1600 ரூபாய் வரை செலவழிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது. வந்தே பாரத் ரயில்களின் இயக்கத்திற்காக, காலங்காலமாக மக்கள் பயன்படுத்தி வந்த சாதாரண ரயில்களின் வேகம் குறைக்கப்படுவதும், நிறுத்தப்படுவதும் ஏழை மக்களை அதிக கட்டணம் செலுத்தத் தள்ளும் மறைமுக வற்புறுத்தலாகும்.
லக்கேஜ் விதிகள்:
சிறு வணிகர்களின் வயிற்றில் அடி
தற்போது அமல்படுத்தப்பட்டுள்ள விமானக் கட்டணங்களைப் போன்ற லக்கேஜ் விதிகள், சாதாரணப் பெட்டியில் பயணம் செய்யும் ஏழை மக்களைப் பெரிதும் பாதிக்கும்.
அடிமைத்தனத்தை நோக்கி ஒரு பயணம்?
போதிய வருமானம் இன்றி தவிக்கும் கிராமப்புற, நகர்ப்புற மக்கள் சிறு வணிகம் செய்து தங்களைக் காத்துக்கொள்ள முயன்றால், அங்கேயும் இத்தகைய கட்டுப்பாடுகள் தடையாக அமைகின்றன.
புதிய தொழில்நுட்பங்கள் மற்றும் நவீன ரயில்கள் வரவேற்கத்தக்கவை. ஆனால், அவை ஏழை மக்களின் தட்டைப் பிடுங்கிவிட்டு வரக்கூடாது. 140 கோடி மக்கள் தொகை கொண்ட நாட்டில், வெறும் 5 சதவீத மேல்தட்டு மக்களுக்கான வசதிகளை மட்டுமே ‘வளர்ச்சி’ என்று கூறிவிட முடியாது.
சுயதொழில் செய்து பிழைக்கும் சாமானியனை முடக்கி, அவனைப் பெரும் முதலாளிகளின் தோட்டங்களில் குறைந்த கூலிக்கு வேலை செய்யும் அடிமைகளாக மாற்றும் ஒரு மறைமுகத் திட்டமோ இது என்ற கேள்வி எழுகிறது.
கிராமப்புறப் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக இருந்த (MGNREGA) 100 நாள் வேலைத்திட்டத்திலேயே கை வைத்தவர்கள். இதர மக்கள் பிரச்சினைகளைப் பற்றி யோசிப்பார்களா?
மாற்றத்தை எதிர்பார்த்து மக்கள் காத்துக் கிடக்கின்றனர்.
