ஒன்பது லட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மனித இனத்தின் மூதாதையர்கள் ஒரு கடுமையான மக்கள்தொகை குறைவை (population bottleneck) எதிர்கொண்டனர். இது மனித இனத்தை அழிவின் விளிம்புக்கு கொண்டு சென்றது.
2023-ஆம் ஆண்டு ‘சயின்ஸ்’ (Science) இதழில் வெளியான ஒரு மரபணு ஆய்வு, அந்தக் காலகட்டத்தில் உலகின் மொத்த இனப்பெருக்கம் செய்யக்கூடிய மனிதர்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 1,280 ஆக குறைந்திருக்கலாம் என்று கூறுகிறது.
இந்த குறைவு சுமார் 1,17,000 ஆண்டுகள் நீடித்திருக்கலாம். இந்த ஆய்வு ‘ஃபிட்கோல்’ (FitCoal) என்ற புதிய புள்ளியியல் முறையைப் பயன்படுத்தி, 3,000-க்கும் மேற்பட்ட நவீன மனிதர்களின் மரபணுக்களை பகுப்பாய்வு செய்தது. முடிவுகள், அந்தக் காலத்தில் நமது மூதாதையர்களின் மரபணுக்களில் 98.7% இழப்பு ஏற்பட்டதை வெளிப்படுத்தின.
ஸ்மித்சோனியன் இதழ் (Smithsonian Magazine) போன்ற ஆதாரங்களின்படி, இந்த மக்கள்தொகை குறைவு கடுமையான பனிப்பாறை உருவாக்கம், நீண்ட வறட்சி மற்றும் தீவிர காலநிலை மாற்றங்களால் ஏற்பட்டிருக்கலாம். இவை உணவு ஆதாரங்களை அழித்து, உயிர்வாழ்வை பெரும் சவாலாக மாற்றின.
சுவாரஸ்யமாக, இந்தக் காலக்கட்டம் ஆப்பிரிக்கா மற்றும் யூரேசியாவின் புதைபடிவ பதிவுகளில் உள்ள ஒரு அறிய முடியாத இடைவெளியுடன் ஒத்துப்போகிறது. இது நவீன மனிதர்கள் (Homo sapiens), நியண்டர்தால்கள் மற்றும் டெனிசோவன்களின் கடைசி பொதுவான மூதாதையரின் தோற்றத்தைக் குறிக்கலாம்.
புதிய அறிவியல் ஆய்வுகள் மற்றும் அகழ்வாய்வு தகவல்கள்
2023 ஆய்வுக்கு பிறகு, 2024-ஆம் ஆண்டு ‘புரோசீடிங்ஸ் ஆஃப் தி நேஷனல் அகாடமி ஆஃப் சயின்ஸஸ்’ (PNAS) இதழில் வெளியான ஒரு புதிய ஆய்வு இந்த நிகழ்வை மேலும் ஆழமாக விளக்குகிறது.
இத்தாலியின் மிலன் பல்கலைக்கழகத்தின் ஜியோவானி முட்டோனி மற்றும் கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தின் டென்னிஸ் கென்ட் ஆகியோரால் நடத்தப்பட்ட இந்த ஆய்வு, இந்த மக்கள்தொகை குறைவை ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து யூரேசியாவுக்கு ஒரு பெரிய இடம்பெயர்வுடன் (migration) இணைக்கிறது.
இது மிட்-ப்ளெயிஸ்டோசீன் டிரான்சிஷன் (Mid-Pleistocene Transition) என்ற காலநிலை மாற்ற காலத்துடன் ஒத்துப்போகிறது, அப்போது உலகளாவிய கடல் மட்டங்கள் வீழ்ச்சியடைந்து, ஆப்பிரிக்கா மற்றும் ஆசியாவில் வறட்சி அதிகரித்தது. இந்த காலத்தில் சவன்னா பகுதிகள் விரிவடைந்து, உணவு மற்றும் நீர் ஆதாரங்கள் குறைந்தன.
இந்த ஆய்வு யூரேசியாவில் உள்ள பழங்கால ஹோமினிட் (hominid) வாழிட தளங்களின் பதிவுகளை மறுபரிசீலனை செய்தது. சுமார் 9 லட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய தளங்கள் நம்பகமான தேதிகளுடன் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன, இது இடம்பெயர்வை உறுதிப்படுத்துகிறது.
கடல் வண்டல் பதிவுகள் (marine sediment records) மூலம் ஆக்சிஜன் அய்சோடோப் விகிதங்களை ஆய்வு செய்ததில், காலநிலை மாற்றங்கள் இந்த இடம்பெயர்வை தூண்டியதாக தெரிகிறது. குறைந்த கடல் மட்டங்கள் நிலப்பாலங்களை உருவாக்கி, ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து யூரேசியாவுக்கு செல்ல உதவின. இந்த இடம்பெயர்வு மூலம், ஆரம்பகால ஹோமோ இனங்கள் (Homo erectus போன்றவை) அழிவை தவிர்த்தன என்று ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
மேலும், 2024-ஆம் ஆண்டு இறுதியில் வெளியான ஆய்வுகள் இந்த நிகழ்வை காலநிலை மாற்றத்துடன் இணைத்து, மரபணு பன்முகத்தன்மை இழப்பை விளக்குகின்றன. 2025-ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதத்தில் வெளியான ஒரு கட்டுரை, இந்த நிகழ்வை மனித இனத்தின் “மிகவும் ஆபத்தான அத்தியாயம்” என்று விவரிக்கிறது, மரபணு சான்றுகளை மேலும் உறுதிப்படுத்துகிறது.
அகழ்வாய்வு (archaeological) சான்றுகள்: இந்த காலகட்டத்தின் புதைபடிவங்கள் அரிதாகவே உள்ளன, ஆனால் யூரேசியாவில் 9 லட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய ஹோமினிட் தளங்கள் (எ.கா., ஐரோப்பா மற்றும் ஆசியாவில்) இடம்பெயர்வை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. ஆப்பிரிக்காவில் புதைபடிவ இடைவெளி (fossil gap) இந்த bottleneck ஐ உறுதிப்படுத்துகிறது, ஆனால் முழுமையான சான்றுகள் இல்லை.
விமர்சனங்கள் மற்றும் விவாதங்கள்
இந்த நிகழ்வு நமது உயிர்வாழ்வின் கதையில் தகவமைப்பு (adaptation) மற்றும் மீண்டெழுதலின் (resilience) முக்கியத்துவத்தை காட்டுகிறது. காலநிலை மாற்றங்கள் மற்றும் இடம்பெயர்வுகள் மூலம் நமது மூதாதையர்கள் அழிவை தவிர்த்தனர்.
இன்று, காலநிலை நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ளும் நமக்கு இது ஒரு எச்சரிக்கையாக உள்ளது. புதிய ஆய்வுகள் இந்த வரலாற்றை மேலும் விரிவாக்குகின்றன, மேலும் அகழ்வாய்வுகள் நடத்தும் போது மனித இனத்தின் இன்றைய பரினாமவளர்ச்சியின் துவக்கப்புள்ளி கிடைத்துவிடும் என்று கூறப்படுகிறது.
