பாணன்
அடிப்படையான ஜனநாயகக் கொள்கைகளையும், நடைமுறைகளையும் முற்றிலுமாக ஒழித்து, தங்கள் அதிகாரத்தை நிலைநாட்டிய சர்வாதிகாரிகள் பலர், ஆரம்பத்தில் ஜனநாயக வழியில்தான் ஆட்சிக்கு வந்தார்கள். இது, மக்களாட்சி அமைப்பில் உள்ள ஒரு முக்கிய அபாயத்தைக் காட்டுகிறது. தேர்தல்கள், அரசியல் கட்சிகள், நாடாளுமன்ற நடைமுறைகள் போன்ற ஜனநாயகக் கருவிகளைப் பயன்படுத்தி அவர்கள் எப்படி அதிகாரத்தின் உச்சத்துக்கு வந்தார்கள்?
சர்வாதிகாரிகள் ஆட்சிக்கு வந்த வழி:
தேர்தல்களைப் பயன்படுத்துதல்: சர்வாதிகாரிகள் ஆட்சிக்கு வர, தேர்தல்களை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தினர். அவர்கள் தங்களை மக்களின் தலைவர்களாகக் காட்டிக்கொண்டு, வாக்குறுதிகளை அள்ளிவீசி, மக்களின் கோபத்தையும் மற்றும் அச்சத்தையும் பயன்படுத்தி வாக்குகளைப் பெற்றனர்.
ஜனநாயக அமைப்புகளை உள்ளிருந்து அழித்தல்: ஒருமுறை தேர்தலில் வெற்றி பெற்று ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, அந்தத் தலைவர்கள் ஜனநாயக அமைப்புகளின் அடிப்படைகளை படிப்படியாக அழித்தனர். அவர்கள் செய்த சில முக்கிய நடவடிக்கைகள்:
அரசியலமைப்புச் சட்டத்தைத் திருத்துதல்: தங்கள் அதிகாரங்களுக்குச் சட்ட அங்கீகாரம் அளிப்பதற்காக, அரசியலமைப்புச் சட்டத்தைத் தங்களுக்குச் சாதகமாகத் திருத்தி எழுதினர்.
எதிர்க்கட்சிகளை ஒடுக்குதல்: எதிர்க்கட்சிகளின் தலைவர்களைக் கைது செய்து, அவர்களின் செயல்பாடுகளைத் தடை செய்தனர். இதனால், அவர்களை எதிர்ப்பதற்கு யாரும் இல்லாத நிலை உருவானது.
ஊடகங்களைக் கட்டுப்படுத்துதல்: சுதந்திரமான ஊடகங்களைக் கட்டுப்படுத்தினர். தங்கள் கருத்துகளை மட்டுமே மக்களிடம் கொண்டு செல்லும் வகையில், ஊடகங்களை அரசுக்குச் சொந்தமானவையாக மாற்றினர் அல்லது தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவந்தனர்.
நீதிமன்றங்களின் அதிகாரத்தைப் பறித்தல்: நீதித் துறையின் சுதந்திரத்தைப் பறித்து, அதனைத் தங்கள் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டுவந்தனர். இதனால், அவர்களின் தவறான நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக நீதிமன்றங்கள் செயல்பட முடியாமல் போயின.
மக்களைப் பயன்படுத்தும் விதம்
ஜனநாயக ரீதியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இந்த சர்வாதிகாரிகள், மக்களிடையே இருந்த அச்சம், கோபம் மற்றும் தேசிய உணர்வுகளைத் தங்கள் வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்தினர்.
ஒரு தனிப்பட்ட தலைவர்: தங்களைத் தேசத்தின் பாதுகாவலர்களாகவும், அனைத்துப் பிரச்சினை களுக்கும் தீர்வு காணக்கூடிய ஒரே தலைவராகவும் முன்னிறுத்தினர்.
வாக்குறுதி அளித்து ஏமாற்றும் பிரச்சாரங்கள்: மாபெரும் கூட்டங்கள், உறுதியளிக்கும் பேச்சுகள், தீவிரமான தேசியவாதப் பிரச்சாரங்கள் மூலம் மக்களின் உணர்வுகளைத் தங்களுக்குச் சாதகமாகத் திருப்பினர்.
பொருளாதார நெருக்கடிகள், சமூக அநீதிகள், அல்லது தேசியவாத உணர்வுகளைப் பயன்படுத்தி மக்களின் ஆதரவைப் பெறுகின்றனர். அவர்கள் தங்களை மக்களின் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண்பவராகக் காட்டிக் கொள்கின்றனர்.
பொருளாதார நெருக்கடி, வேலையின்மை அல்லது சமூக அமைதியின்மை போன்றவற்றைச் சுட்டிக்காட்டி, மக்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் வாக்குறுதிகளை அளிப்பது.
எதிர்க்கட்சிகளை ஒடுக்குதல்
எதிர்க்கட்சிகளை அச்சுறுத்துதல், கைது செய்தல், அல்லது அவர்களின் செயல்பாடுகளைத் தடை செய்தல் மூலம் அரசியல் போட்டியை நீக்குகின்றனர். இதனால், ஆட்சிக்கு எதிர்ப்பு இல்லாத நிலை உருவாகிறது.
இராணுவம் மற்றும்
காவல் துறையின் ஆதரவு
இராணுவத்தையும் காவல்துறையையும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்து, எதிர்ப்புகளை அடக்குவதற்கு இவர்கள் பயன்படுத்துவர். இதனால், மக்கள் மத்தியில் பயத்தை உருவாக்கி, ஆட்சிக்கு எதிரான கிளர்ச்சிகளைத் தடுக்கின்றனர்.
ஜனநாயக நிறுவனங்களின் பலவீனம்: நீதித்துறை, தேர்தல் ஆணையம், அல்லது ஊடகங்கள் போன்றவை பலவீனமாக இருக்கும்போது, இத்தகைய தலைவர்கள் அதிகாரத்தை எளிதாகக் கைப்பற்றுகின்றனர்.
மக்களின் அதிருப்தி: பொருளாதார நெருக்கடிகள், ஊழல், அல்லது அரசியல் நிலையற்ற தன்மை ஆகியவை மக்களை வலுவான தலைமையை நோக்கி ஈர்க்கின்றன.
பிரச்சார உத்திகள்: தலைவர்கள் தங்களை “மக்களின் குரல்” என்று சித்தரித்து, பிரச்சாரம் மூலம் ஆதரவைப் பெறுகின்றனர்.
ஹிட்லர், ஜெர்மனி:
1933இல் ஜெர்மனியில் அடால்ஃப் ஹிட்லர், நாஜி கட்சியின் தலைவராக ஜனநாயக முறையில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, பின்னர் அவசரகாலச் சட்டங்களைப் பயன்படுத்தி முழு அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றினார்.
முதல் உலகப் போரின் தோல்விக்குப் பிந்தைய ஜெர்மனியில் பொருளாதார நெருக்கடி, வேலைவாய்ப்பின்மை, அவமான உணர்வு போன்றவை அதிக அளவில் இருந்தன. அடால்ப் ஹிட்லர் தனது நாஜி கட்சி மூலம் யூதர்கள், கம்யூனிஸ்டுகள் மற்றும் பன்னாட்டு ஒப்பந்தங்கள் ஆகியவையே ஜெர்மனியின் துயரங்களுக்குக் காரணம் என்று பிரச்சாரம் செய்தார்.
ரெய்க்ஸ்டாக் தீ விபத்தைச் (Reichstag Fire) சாக்காகப் பயன்படுத்தி, அவசரகாலச் சட்டங்களை அமல்படுத்தி, எதிர்க்கட்சிகளைத் தடை செய்து, முழு அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றினார்.
இம்முறையில், சர்வாதிகாரிகள் சட்டங்களை மாற்றியமைப்பது, எதிர்க்கட்சிகளை ஒடுக்குவது, ஊடகங்களைக் கட்டுப்படுத்துவது போன்ற உத்திகளைப் பயன்படுத்துவர்.
இந்தப் பிரச்சாரத்தால், 1933ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற தேர்தலில் அவரது கட்சி அதிக இடங்களைப் பெற்றது. இதனால், அவர் சட்டப்படி ஜெர்மனியின் பிரதமராக (Chancellor) நியமிக்கப்பட்டார். அதன் பிறகு, அவர் படிப்படியாக ஜனநாயகம் மற்றும் நாடாளுமன்ற அமைப்புகளை ஒழித்து, முழுமையான சர்வாதிகாரியானார்.
முசோலினி, இத்தாலி:
இத்தாலியின் முதல் பாசிச சர்வாதிகாரியான பெனிட்டோ முசோலினி, 1922ஆம் ஆண்டு தனது “ரோம் நோக்கிய அணிவகுப்பு” மூலம் அரசியல் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தினார். நாடாளுமன்றத்தில் அதிக செல்வாக்கு பெற்ற முசோலினி, சட்டப்படி இத்தாலியின் பிரதமராக நியமிக்கப்பட்டார். அதன்பிறகு, அவரது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி அனைத்து ஜனநாயக அமைப்புகளையும் ஒழித்தார்.
ரெசெப் தையிப் எர்டோகன் (துருக்கி, 2003 முதல்)
எர்டோகன் 2003இல் பிரதமராகவும், பின்னர் அதிபராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
ஆரம்பத்தில் மக்களால் பரவலாக ஆதரிக்கப்பட்ட அவர், 2016இல் நடந்த ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சிக்குப் பிறகு, அவசரகாலச் சட்டங்களைப் பயன்படுத்தி, எதிர்க்கட்சிகள், ஊடகங்கள், மற்றும் நீதித்துறையை கட்டுப்படுத்தினார்.
அரசியலமைப்பு மாற்றங்கள் மூலம் அதிபராக அதிகாரத்தை விரிவுபடுத்தி, ஜனநாயகத்தை பலவீனப் படுத்தினார்.
சர்வாதிகாரிகள் ஆட்சிக்கு வருவதற்குப் பயன்படுத்திய வழிகள், அந்தந்த காலகட்டத்தின் அரசியல், பொருளாதார, சமூக சூழ்நிலைகளைப் பொறுத்து மாறுபடுகின்றன. இருப்பினும், இவர்கள் பயம், பிரச்சாரம், பலவந்தமான கட்டுப்பாடுகள் ஆகியவற்றைப் பொதுவான உத்திகளாகப் பயன்படுத்துகின்றனர். சர்வாதிகாரத்தின் எழுச்சி, ஜனநாயக முறைகளின் பலவீனங்களையும், மக்களின் விழிப்புணர்வு இன்மையையும் எடுத்துக் காட்டுகிறது. வரலாற்றிலிருந்து பாடம் கற்று, ஜனநாயக மதிப்புகளைப் பாதுகாப்பது, சர்வாதிகாரத்தின் எழுச்சியைத் தடுக்க உதவும்.
