சட்டப்படி பதிவு செய்யப்படாத ஆர்.எஸ்.எஸ். கண்காணிப்புக்கு அப்பாற்பட்டதாகவும் உள்ள விந்தை

“ஆர்,எஸ்.எஸ். என்பது சட்டபூர்வமாக இல்லை, கணக்கிட முடியாத ஒரு அமைப்பின் மறைக்கப்பட்ட கட்டமைப்பை வரைபடமாக்குதல்”

“The RSS Does Not Exist – (on paper) – Mapping the hidden structure of an unaccountable organisation”

”கேரவன்” ஜூலை மாத இதழில் அம்ரிதா சிங் எழுதிய ஆங்கில கட்டுரையின் மீதான விமர்சனம்.

கட்டமைப்புக் குழப்பம் மற்றும் சட்டப் பொறுப்பிலிருந்து விலகல்

அம்ரிதா சிங்கின் கட்டுரை, ராஷ்டிரிய ஸ்வயம்சேவக் சங்கம் (RSS) எனும் இந்தியாவின் மிகப்பெரிய மத-சிந்தனை குழுமத்தின் மறைமுக, ஆனால் வலிமையான அமைப்பை விரிவாக வெளிக்கொணர்கிறது. கட்டுரையின் மய்யக் கரு – “ஆர்,எஸ்.எஸ். என்பது சட்டபூர்வமாக இல்லை, இருப்பினும் அதன் ஆதிக்கம் பரவலாக உள்ளது” என்பதை கவனமாக நிரூபிக்கிறார்.

இந்த அமைப்பு சட்டப்படி பதிவு செய்யப்படாதது, எனவே அதன் நிதிகள், உறுப்பினர்கள், மற்றும் சொத்து விவரங்கள் அனைத்தும் கண்காணிப்புக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்கின்றன. இது அரசாங்கத்தாலும் பொது மக்களாலும் பொறுப்பேற்க வைக்க முடியாத ஒரு சூழலை உருவாக்குகிறது. ஆனால் இது ஒரு தற்செயலான சிக்கல் அல்ல; இது திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட “தந்திரத்தன்மை”.

இந்த மறைமுக தன்மையால் ஆர்.எஸ்.எஸ், கேசவ் குஞ்ச் போன்ற பிரம்மாண்ட கட்டடங்களை கட்டி, கோடிக்கணக்கான நிதிகளை செலவழித்து, சட்டக் கட்டுப்பாடுகளைத் தவிர்க்கிறது. இந்த சூழலை “மாய அமைப்பு” என்ற சொற்றொடரால் கட்டுரை அழுத்தமாகப் பதிவு செய்கிறது – அது எங்கும் இருக்கிறது; ஆனால் எதிலும் பொறுப்பேற்கவில்லை.

இத்தாலிய பாசிசத்தில் இருந்து ஹிந்துத்துவா வரையிலான சித்தாந்தக் கோடுகள்:

இந்த கட்டுரை, ஆர்.எஸ்.எஸ். அமைப்பின் இடத்துக்கு ஏற்ப மாற்றமடையும் சித்தாந்தத்தையும் ஆய்வு செய்கிறது. ஆர்.எஸ்.எஸ். 1925இல் தொடங்கிய போதே, பாசிச சிந்தனையைத் தழுவியதாகவும், ஹிட்லர் மற்றும் முசோலினியின் வரலாற்றைப் பின் பற்றியதாகவும் நிரூபிக்கிறது. ‘We, or Our Nationhood Defined’ போன்ற புத்தகங்கள் மூலம் இந்த சித்தாந்த வேர் உறுதியுடன் நிறுவப்படுகிறது.

இந்த அமைப்பின் கல்வி மற்றும் வரலாற்றியல்  கவலைக்கிடமானது. ஆர்.எஸ்.எஸ்.இன் அகில் பாரதிய இதிஹாஸ் சங்கலன் யோஜனா (Akhil Bharatiya Itihas Sankalan Yojana) போன்ற அமைப்புகள் இந்திய வரலாற்றை புதிய “தேசிய” கோணத்தில் எழுத முயற்சி செய்கின்றன. பண்டைய சாஸ்திரங்களை மேற்கோள்களாக கொண்டு, வரலாற்றை கற்பனைக் கதைகளாக்கும் முயற்சி தொடர்ந்து இடம்பெறுகிறது.

பொதுத்துறை கல்விச் சங்கங்களும் – என்.சி.இ.ஆர்.டி., யுஜிசி (NCERT, UGC) போன்றவை – ஆர்.எஸ்.எஸ். சிந்தனையை ஏற்று பாடப்புத்தகங்களை மாற்றுவதற்கும், இடதுசாரி வரலாற்று எழுத்தாளர்களை நீக்குவதற்கும் வலியுறுத்தப்படுகின்றன. 2002  – குஜராத் கலவரம், போன்றவை, இன்று அரசு ஆவணங்களில் காணப்படவில்லை.

இந்த மக்கள் மனப்பான்மையை மாற்றும் வேலை, கல்வி, ஊடகம், தருமத்திட்டங்கள் மற்றும் மருத்துவ சேவைகள் வழியாக செயல்படுத்தப்படுகிறது. இதில் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையும்  ஆர்.எஸ்.-இன் ஒரே நோக்கமான – “ஹிந்து சமுதாயத்தின் புதிய கட்டமைப்பை உருவாக்குதல்” – நோக்கி நகர்கிறது.

அரசியல் கட்டுப்பாடு, பொறுப்பற்ற அதிகாரம் மற்றும் எதிர்கால சவால்கள்

ஆர்.எஸ்.எஸ். அமைப்பின் அரசியலுக்கு மீண்டும் வருகை மற்றும் பாஜகவின் ஆதிக்கத்தில் அதன் தாக்கத்தை கட்டுரை பதிவு செய்துள்ளது. ஆர்.எஸ்.எஸ், நேரடியாக அரசியலில் ஈடுபடவில்லை என்றாலும், அது தேர்தல் உத்திகள், முக்கிய அதிகாரிகளை நியமித்தல் மற்றும் கொள்கை திசைகளை தீர்மானித்தல் மற்றும் நீதிமன்றங்களுக்கு எதிராக இயங்குகிறது.

இசட் பிளஸ் (Z+) பாதுகாப்பு, பிரதமர் மோடிக்கும் ஆர்.எஸ்.எஸ். தலைவர் மோகன் பகவத்திற்கும் அளிக்கப்படும் பாதுகாப்பு, பொதுத் தொகையிலிருந்து செலவழிக்கப்படுகிறது என்பதை கட்டுரை விமர்சிக்கிறது. சட்டப்படி பதிவு செய்யப்படாத ஒரு அமைப்புக்கு அரசு பாதுகாப்பு வழங்குவதே கேள்விக்குறி.

அரசாங்கத்தின் எந்த ஊழல் தடுப்பு அமைப்புகளும் – சி.பி.அய்., அமலாக்கத்துறை (CBI, ED) ஆர்.எஸ்.எஸ்.-அய் விசாரிக்கவில்லை என்பது அரசியல் அபாயத்தை காட்டுகிறது. இவ்வாறான சட்டப் பொறுப்பிலிருந்து தப்பிக்கும் அமைப்புகள், இந்தியாவின் ஜனநாயக நிறுவனங்கள் உள்ளிருந்து மாற்றப்பட்டு வருகின்றன.

அம்ரிதா சிங், ஆர்.எஸ்.எஸ். ஆதரவாளர்களிடம் எடுத்த பேட்டிகளையும், பாதிக்கப்பட்ட பொது மக்களிடமிருந்து கேட்ட கதைகளையும் சமமாக கொண்டு வருகிறார்; இது சிறப்பான கட்டுரை என்பது அம்ரிதா சிங்கின் நேர்மையான விசாரணை மூலம் வெளிப்படுகிறது. இது கட்டுரையின் மதிப்பை மேலும் உயர்த்துகிறது.

முடிவுரை

“The RSS Does Not Exist” என்பது ஓர் அமைப்பின் சட்ட பூர்வமற்ற ஆதிக்கத்தை விரிவாக வெளிப்படுத்தும், ஆழமான, ஆவணங்கள் அடிப்படையிலான அரசியல் ஆய்வு. இது ஒரு எச்சரிக்கை ஒலிக்கையாகவும், நேர்மையான பத்திரிகையாளர் பணியின் பிரதிபலிப்பாகவும் விளங்குகிறது.

இந்த கட்டுரை படித்து முடித்த பின்பு,  நம்மை ஒரு கேள்வியுடன் விட்டுச் செல்கிறது:

சட்டமும் அரசும் செயலிழந்தபோது, பொறுப்பற்ற அதிகாரத்தை எதிர்த்து மக்கள் என்ன செய்ய முடியும்?

இதற்கான விடை நிறுவனங்களில் மட்டும் இல்லை – அது பொதுநல விழிப்புணர்விலும், பத்திரிகைகளிலும், மற்றும் தொடர்ச்சியான பொது ஆய்வு என ஒவ்வொரு பகுதியிலும் தேடப்பட வேண்டும்’