பாணன்
ஒன்றிய அரசின் வேலை என்ன? நாடக மேடையில் வரும் இராஜா, மந்திரியை அழைத்து, “மந்திரி நமது மாநகர் தன்னில் மாதம் மும்மாரி மழை பொழிகிறதா?” என்று கேட்பானாம். அதுபோல் மாதம் ஒரு முறை மாநில அமைச்சர்களை ஒன்றிய அமைச்சர் டில்லியில் கூட்டி “பள்ளிக்கூடங்களில் கல்வி எப்படி இருக்கிறது? காலரா நோய் தடுக்கப்பட்டு விட்டதா?” என்று கேட்டுக் கொண்டிருக் கிறார்கள். இப்படி தர்பார் பேச்சுப் பேசும் பொறுப்புதான் டில்லிக்கு இருக்கிறதே தவிர வேறு ஒன்றுமில்லை.
“மாநில சுயாட்சி என்பது தேவையின் அடிப்படையில் எழுந்த அரசியல் கோரிக்கையே தவிர, அரசியல் கட்சிக் கோரிக்கை அல்ல” ஒரு தனி மனிதனுக்கு சுயமரியாதை எந்த அளவுக்கு முக்கியமானதோ, அந்த அளவிற்கு ஒரு இனத்திற்கு சுயநிர்ணய உரிமை என்பதும் முக்கியமானது என்றார் அறிஞர் அண்ணா.
அண்ணாவின் மாநில சுயாட்சி முழக்கம் என்ற நூலில் இருந்து… மாநில சுயாட்சி என்பது ஒரு நாட்டின் உள்ளே மாநிலங்கள் அல்லது பிராந்தியங்கள் தங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட அதிகாரங்களின் அடிப்படையில் சுயமாக ஆட்சி செய்யும் அமைப்பைக் குறிக்கிறது. இந்தியாவில் மாநில சுயாட்சியின் வரலாறு பிரிட்டிஷ் காலனிய ஆட்சி முதல் இன்றைய கூட்டாட்சி அமைப்பு வரை பல கட்டங்களைக் கடந்து வந்துள்ளது.
பிரிட்டிஷ் ஆட்சி (1858-1947)
1858இல் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் இந்தியா வந்த பிறகு, மாகாணங்களுக்கு (Provinces) குறைந்த அளவு நிர்வாக அதிகாரங்கள் வழங்கப்பட்டன.
1919 மாண்டேகு-செம்ஸ்ஃபோர்ட் சீர்திருத்தங்கள்: இதன் மூலம் மாகாணங்களுக்கு “இரட்டை ஆட்சி” (Dyarchy) அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. சில துறைகள் (கல்வி, விவசாயம்) மாகாண அரசுகளின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தன, ஆனால் முக்கியமான துறைகள் (நிதி, பாதுகாப்பு) பிரிட்டிஷாரிடம் இருந்தன.
1935 அரசு சட்டம்: மாகாண சுயாட்சி (Provincial Autonomy) முறையாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. மாகாணங்களுக்கு சட்டமன்றங்கள், அமைச்சரவைகள் மற்றும் நிர்வாக அதிகாரங்கள் வழங்கப்பட்டன. இது இந்தியாவில் மாநில சுயாட்சியின் முக்கிய தொடக்கமாகக் கருதப்படுகிறது.
இந்திய விடுதலை மற்றும் அரசமைப்பு (1947-1950) விடுதலைக்குப் பின்: 1947-ல் இந்தியா விடுதலை பெற்றபோது, மாகாணங்கள் மற்றும் சுதேச அரசுகள் (Princely States) ஒருங்கிணைக்கப்பட்டன. இந்திய அரசியலமைப்பு 1950இல் நடைமுறைக்கு வந்தபோது, கூட்டாட்சி அமைப்பு (Federal Structure) உருவாக்கப்பட்டது.
அரசியலமைப்பின் பகுதி 6: இந்திய அரசியலமைப்பு மாநிலங்களுக்கு சட்டமன்றம், அமைச்சரவை, மற்றும் நிர்வாக அதிகாரங்களை வழங்கியது.
அதிகாரப் பகிர்வு: அரசியலமைப்பின் 7ஆவது அட்டவணையில் மூன்று பட்டியல்கள் உள்ளன:
மத்திய பட்டியல்: வெளியுறவு, பாதுகாப்பு, நாணயம் போன்றவை ஒன்றிய அரசின் கட்டுப்பாட்டில்.
மாநில பட்டியல்: சட்டம்-ஒழுங்கு, கல்வி, விவசாயம் போன்றவை மாநிலங்களின் அதிகாரத்தில்.
பொதுப் பட்டியல்: பொருளாதாரத் திட்டமிடல், குற்றவியல் சட்டம் போன்றவை ஒன்றிய-மாநில அரசுகளின் கூட்டு அதிகாரத்தில்.
எஞ்சிய அதிகாரங்கள்: எந்தப் பட்டியலிலும் இல்லாதவை ஒன்றிய அரசுக்கு உரியவை, இது இந்திய கூட்டாட்சியை ஒன்றிய ஆதிக்கம் கொண்டதாக ஆக்குகிறது.
மொழிவாரி மாநிலங்கள்: 1956இல் மாநில மறுசீரமைப்புச் சட்டம் மூலம் மொழி அடிப்படையில் மாநிலங்கள் மறு வரையறை செய்யப்பட்டன. இது மாநிலங்களுக்கு கலாச்சார மற்றும் மொழி அடையாளங்களை வலுப்படுத்தி, சுயாட்சிக்கு புதிய பரிமாணத்தை அளித்தது.
புதிய மாநிலங்கள்: தமிழ்நாடு, ஆந்திரப் பிரதேசம், கர்நாடகா போன்ற மாநிலங்கள் மொழிவாரியாக உருவாக்கப்பட்டன.
மாநில சுயாட்சியின் உரிமை முழக்கம்
இந்தியாவின் கூட்டாட்சி அமைப்பு ஒன்றிய அரசுக்கு அதிக அதிகாரங்களை வழங்கினாலும், மாநிலங்கள் சட்டம், ஒழுங்கு, கல்வி, விவசாயம் போன்ற துறைகளில் கணிசமான சுயாட்சி பெற்றுள்ளன.
73 மற்றும் 74ஆவது அரசியலமைப்பு திருத்தங்கள் (1992): உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு (பஞ்சாயத்து, நகராட்சி) அதிகாரங்கள் வழங்கப்பட்டு, மாநில சுயாட்சி மேலும் விரிவடைந்தது.
நிதி ஆணையங்கள் மூலம் மாநிலங்களுக்கு ஒன்றிய அரசிடமிருந்து நிதி ஒதுக்கீடு செய்யப்படுகிறது. GST (2017) அறிமுகத்திற்குப் பிறகு, மாநிலங்களின் வரி வசூல் அதிகாரம் கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இதனால் நாம் ஒவ்வோரு தேவைக்கும் ஒன்றிய அரசிடம் கோரிக்கை வைக்கும் அவலம் உருவாகி உள்ளது
ஒன்றிய அரசின் ஆதிக்கம், ஆளுநர் அதிகாரங்கள், மற்றும் அவசரநிலை பிரகடனங்கள் மூலம் மாநில சுயாட்சி பாதிக்கப்பட்டுள்ளது.
மாநில சுயாட்சிக்கு வலுவான ஆதரவு அளித்து, திராவிட இயக்கங்கள் (தமிழ்நாடு), அகாலி தளம் (பஞ்சாப்) போன்றவை மாநில உரிமைகளை வலியுறுத்தி வந்தன.
இருப்பினும் மாநிலங்களுககன உரிமைகளைப் பறிப்பதில் மும்முரமாக இருந்து ஜம்மு-காஷ்மீர் 370ஆவது பிரிவு வடகிழக்கு மாநிலங்கள் (6-வது அட்டவணை) போன்றவை சிறப்பு சுயாட்சி அதிகாரங்களைப் பறித்தது
இந்தியாவில் மாநில சுயாட்சி கூட்டாட்சி முறையின் முக்கிய அம்சமாக உள்ளது. மாநிலங்கள் தங்கள் மக்களின் தேவைகளுக்கு ஏற்ப கொள்கைகளை வகுக்க முடியும்.
இருப்பினும், ஒன்றிய அரசின் தலையீடு, நிதிப் பகிர்வு, மற்றும் ஒருங்கிணைந்த தேசியக் கொள்கைகள் குறித்த விவாதங்கள் மாநில சுயாட்சியின் வரம்புகளை தொடர்ந்து சோதித்து வருகின்றன. மாநில சுயாட்சியின் வரலாறு இந்தியாவின் அரசியல், கலாச்சார, மற்றும் மொழி பன்முகத்தன்மையை பிரதிபலிக்கிறது. இது ஒன்றிய-மாநில உறவுகளின் சமநிலையைப் பேணுவதற்கு முக்கியமானதாக உள்ளது.
ஒன்றிய-மாநில ஒத்துழைப்பு
தேசிய வளர்ச்சி கவுன்சில் (NDC): ஒன்றிய அரசும் மாநில முதலமைச்சர்களும் இணைந்து பொருளாதாரத் திட்டங்களை வகுக்கின்றனர்.
மண்டல கவுன்சில்கள்: பிரிவு 263இன்படி, பிராந்திய பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க உருவாக்கப்பட்டவை.
ஜிஎஸ்டி கவுன்சில்: ஒன்றிய-மாநில ஒத்துழைப்பின் நவீன உதாரணம்.
சவால்கள் மற்றும் விவாதங்கள்
ஒன்றிய அரசின் அதிகாரங்கள் (எ.கா., அவசரநிலை, ஆளுநர் அதிகாரங்கள்) மாநில சுயாட்சியை பாதிக்கின்றன.
ஆளுநர்கள் மீதான சர்ச்சைகள்: சில மாநிலங்களில் ஆளுநர்கள் ஒன்றிய அரசின் “முகவர்களாக” செயல்படுவதாக குற்றச்சாட்டுகள் உள்ளன (எ.கா., தமிழ்நாடு, மேற்கு வங்கம்).
நிதி மய்யப்படுத்தல்: ஜிஎஸ்டி மற்றும் ஒன்றிய திட்டங்களுக்கான நிதி ஒதுக்கீடு மாநிலங்களின் சுதந்திரத்தை கட்டுப்படுத்துவதாக விமர்சிக்கப்படுகிறது.
மொழி மற்றும் கலாச்சார வேறுபாடுகள்: மாநிலங்கள் தங்கள் தனித்துவத்தை பாதுகாக்க வலியுறுத்துவதால், ஒன்றிய கொள்கைகளுக்கு எதிர்ப்பு எழுகிறது (எ.கா., ஹிந்தி திணிப்பு குறித்த விவாதங்கள்). கட்சி அரசியல்: மத்தியில் ஆளும் கட்சிக்கு எதிரான கட்சிகள் ஆளும் மாநிலங்களில் மோதல்கள் அதிகரிக்கின்றன.
வரலாற்று முக்கிய நிகழ்வுகள்
பிரிவு 356 அதிகார அத்துமீறல்: 1970கள் மற்றும் 1980களில், எதிர்க்கட்சி ஆளும் மாநிலங்களில் குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சி அறிவிக்கப்பட்டது
சர்காரியா ஆணையம் (1983): ஒன்றிய-மாநில உறவுகளை மேம்படுத்த பரிந்துரைகள் வழங்கியது, ஆனால் பல பரிந்துரைகள் செயல்படுத்தப்படவில்லை.
370ஆவது பிரிவு நீக்கம் (2019): ஜம்மு-காஷ்மீரின் சிறப்பு தகுதி நீக்கப்பட்டு, ஒன்றிய அரசு தனது ஆதிக்கத்தைச் செலுத்தியது
வலுவான மாநில கட்சிகள்: திராவிட கட்சிகள், திரிணாமுல் காங்கிரஸ், அகாலிதள் பிஜு ஜனதா தள் சிவசேனா உள்ளிட்டவை மாநில உரிமைகளை வலியுறுத்துகின்றன.
