மனித வாழ்வில் மனிதர்கள் மரித்த பின்பும் அவர்களை ஜாதியும், மதமும், சடங்குகளும் விடுவதில்லையே!
இவை எல்லாம், சமூக கூட்டு வாழ்வில் – கையில் வலுத்தவர்களால் ஈர்க்கப்பட்டு அவர்களால் அப்போதும் சுடுகாட்டிலும்கூட வரி வசூலிப்பதுபோல் (பெரிதும் ஏமாற்றப்பட்டவர்கள்) எவ்வளவு செலவுகளை வைக்கிறார்கள்? இவற்றுக்கெல்லாம் முற்றுப் புள்ளிதான் மருத்துவ மனைகளுக்கு உடற்கொடை அளித்தலும், செத்த பிறகும் சமூக வளர்ச்சி, முன்னேற்றத்திற்கு அப்படி கொடையளிக்கப்பட்ட உடல்கள் பயன்படுவதுமாகும். நோய் நொடிகள் வந்தாலும், மனித ஆயுளை நீடிக்கச் செய்வதற்கு – மருத்துவக் கல்வியை ஆழ்ந்து கற்பதற்கு அவ்வுடல்கள் பெருந் துணைப் புரிகின்றன!
புதைப்பதிலும்கூட ‘இடஒதுக்கீடு!’ உரிய இடம் சரியாகக் கிடைக்காமல் அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுத கண்ணீர் விட்டுத் துன்பமும், துயரமும் அடையும் நிலை இந்த ‘ஞானபூமி’யில் தம்பட்டம் அடிக்கும்போது – இந்நிலை நமது நாட்டில் இந்த 21ஆம் நூற்றாண்டிலும் இருப்பது மகா வெட்கக் கேடு அல்லவா?
மதம், சடங்கு, சம்பிரதாயம் எல்லாம் 3 ஆண்டு களுக்கு முன் வந்த கோவிட் –19 தொற்று நோயின் கோரத்தாண்டவத்தின் போது எங்கெங்கெல்லாம் ஓடி ஒளிந்து கொண்டன?
அது மட்டுமா?
அப்போது இறந்தவர்களை அடக்கம் செய்ய ‘பெரும்பான்மை மதத்தவர்’ என்று பெருமை பேசிக் கொண்டவர்கள் எவரும் முன்வராத நிலையில், மதம் பாராமல், மனிதத்தையே பார்த்து கடமையாற்றித் தம் உயிரைத் துச்சமென எண்ணி, இடுகாடு – சுடுகாட்டில் புதைக்க, எரிக்க முன் வந்தோரை எப்படியெல்லாம் பாராட்ட வேண்டும்?
சென்ற குடியரசு நாள் (26.1.2025) விழாவில், சமூக நல்லிணக்கத்திற்கான கோட்டை அமீர் விருதினை மாண்புமிகு மானமிகு தமிழ்நாடு முதலமைச்சர் மு.க. ஸ்டாலின் அவர்கள் இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த அமீர் அம்சாவிற்கு வழங்கிப் பெருமைப்படுத்தினார் என்பது அனைவராலும் பாராட்டத்தக்கது!
(இதேபோல் தந்தை பெரியார் ஈரோடு நகர சபைத் தலைவராக 1917–1919இல் இருந்தபோது, கொள்ளை நோயான ‘பிளேக்’ நோய் பரவி பல உயிர்கள் பறிக்கப்பட்டன. தந்தை பெரியார் அங்கே சென்று நோயாளிகளுக்கு எப்படி எப்படியெல்லாம் உதவ முடியுமோ அப்படி எல்லாம் உதவி – துணிந்து, செத்து விழுந்த பிணங்களையும், எலிகளையும்கூட அகற்றி அருந்தொண்டாற்றினார்கள் என்பது வரலாறு).
சில அறக்கட்டளைகள் – தனி மனிதர்கள் – சிறப்பான மனிதநேயர்கள் இறந்தவரை சுடுகாடு எடுத்துச் செல்ல, ஏழை எளியவர்களால் முடியவில்லை எனில் அதற்கான வாகனம், அடக்கச் செலவுகள் இவைகளை ஏற்றும், தாமே சில நேரங்களில் அமரர் ஊர்தி என்ற பெயரில் பராமரித்துத் தந்து வருவதும் கண்கூடு.
வெளிநாடுகளில் குறிப்பாக அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் இறந்தவரது உடலைத் தங்கள் வீடுகளில் வைத்திருக்க முடியாது. அந்நாட்டு சட்டத் திட்டங்களும் இடந்தராது ‘இறப்பு விடுதிகள்’ (‘Funeral Houses’) எனப்படுவனவற்றில் சில நாள் வைக்கப்பட்டு, இடுகாட்டில் வரிசைப்படி நாளும் நேரமும் கிடைத்த பின்பு எடுத்துச் சென்று அடக்கம் செய்கிறார்கள்.
அதற்குச் செலவு அதிகம் ஆகிறது. அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் பிறப்பதும் செலவுதான்; இறந்து அடக்கம் செய்வதும்கூடச் செலவுதான். சில நாள்கள் அங்கேயே அவ்வுடல் வைக்கப்பட்டு அடக்கம் செய்யும் நிலையில் நண்பர்கள், உறவினர்கள், அவர்கள்பால் அன்பு பூண்டவர்கள் பலரும்கூடி, அழுது புரண்டு ஒப்பாரி வைப்பதில்லை.
நம் நாட்டில் ‘ஒப்பாரிகளே’ ஒரு புதுமை இலக்கியமாய், இலக்கணம் பாரா இலக்கியங்களாகி உலா வருவதைப்போல அங்கே அத்தகு வாய்ப்பில்லை.
செய்யுள் கவிஞர்கள் துயரப் பாடல் கவிதைகளை ‘Elegy’ (எலிஜி) இயற்றுவது உண்டு.
இறந்தவர்களது பண்பு நலன், வாழ்வின் சாதனைகள், மற்றவர்களோடு பழகிய பான்மை பற்றிபல நெருக்கமான குடும்பத்தவர், நண்பர்களும் நினைவுகூர்ந்து கலகலப்பாகப் பேசி, துயரத்தை மறக்க அல்லது போக்கவே செய்வார்கள், இது ஒரு நல்ல முறை – தான்.
அதோடு நான் பார்த்த அடக்கத்திற்கு முந்தைய பல இரங்கல் நிகழ்வுகளில் அதற்கென Funeral House வருவோர் சிறப்பான உடை அணிந்து பெருமிதத்துடன் கலந்து கொள்வர்.
மறைந்தவரின் மகிழ்ந்த தருணங்களை நினைவு கூர்வர்.
ஆனால் நம் நாட்டிலோ ஒரு தவறாக அழுக்கு வேட்டி, அல்லது கசங்கிய உடையுடன் தலைவிரி கோலத்தில்தான் துக்க வீடுகளுக்குச் செல்லும் பழக்கம் புழக்கத்தில் இருப்பது கேலிக் கூத்து என்பதைவிட போலிக் கூத்தும் ஆகும்.
சொந்த தாய் – தந்தையை ஒழுங்காக காப்பாற்றாதார், பல ஆயிரம் செலவில் நடத்துகின்ற பாடை ஊர்வலம், ஆர்ப்பாட்டம் என்பதை போலிக் கூத்து என்ற சொல் அல்லாமல் வேறு என்ன சொல்வது?
(வளரும்)
